Het huis van de Cullens

Ze keek hem met grote ogen aan toen hij weer begon te praten. Mooi! dan mocht ze nergens meer heen. 'Als ik dat vertel dan mag ik al niet meer voor ik het huis uit kan lopen' zei ze tegen hem. Het speelde zich al in haar hoofd af. 'He pap, mam ik ga even naar buiten, met de weerwolven spelen in het bos' en dan zou ze al snel een hand op haar schouder voelen die haar tegenhield. Renesmee was ervan overtuigd dat Jake haar nooit pijn zou durven doen.

"Misschien moet je slimmer zijn en niet zeggen dat je naar de weerwolven gaat"zei hij droog tegen hem. Hij had het beeld kunnen volgen en grijnsde er even om. "Vertrek gewoon niet zomaar,voor mijn part mag je gaan,maar als er ook maar een krasje op je gelaat komt,en het komt van Jacob dan zal hij afzien"zei hij tegen Renesmee. Toen stond hij op. "Ik ga naar boven,even praten met Emmet en Jasper"zei hij en liep dan naar boven.

Ze luisterde naar hem. 'Goh dat zou kunnen als jullie niet al lang wisten dat ik dat wel zou doen. En als ik normale ouders en familie had die niet in de toekomst konden kijken en gedachte konden lezen' zei ze boos. Hij begreep het gewoon niet. Daarna bedaarde ze weer een beetje door wat hij haar zei. Ze mocht wel gaan, maar hij mocht haar niets doen. Alsof hij haar pijn zou kunnen doen. Als hij haar al iets kwaad deed dan was dat niet omdat hij haar iets aan wilde doen en ze was best in staat zichzelf een beetje te verdedigen tegen hem. Ze glimlachte even naar haar vader en keek even naar buiten.

________________________________________

Emmet kwam met Edward op zijn rug aan en legde hem droogjes op de bank in zijn kamer. Toen verdween hij Carlisle waarschuwen. Die natuurlijk ergens anders was dan in het huis. Edward keek naar zijn bebloede shirt en de wonden. Hij deed zijn shirt pijnlijk uit en keek even naar zijn been. Toen ging hij recht zitten en waren nog veel meer wonden zichtbaar.

Esme was na een tamelijk lange periode ook weer terug en liep meteen naar boven en zag Edward. Ze slaakte een gilletje en keek hem aan. Ze keek naar zijn wonden en hield een hand voor haar mond. "Edward toch,waarom moet je nu altijd vechten,kijk hoe je eruit kom"zei ze tegen hem. Ze knielde voor hem neer en bekeek de wonden van hem. Emmet was er nog altijd niet mer Carlisle.

"Ik wou niet vechten,maar ik heb de twee dierbaarste personen pijn gedaan,hoe erg ik er ook uit mag zien,ik deed Renesmee pijn,en ook Bella"zei hij en liet zijn kop hangen. Zijn moeder kon hem altijd wel opbeuren buiten nu. Dit was menens hij moest zijn vader nu hebben. Maar die leek wel te zijn verdwenen.

Alice had het hele gevecht gevolgd in het weiland. Ze had Bella en Renesmee even gevolgd en Jacob in de gaten gehouden. Tenslotte was ze naar het huis gegaan en trof daar Edward en Esme aan. 'Mam ... Edward.' zuchtte ze. Ze liep naar haar broer toe en begon zijn wonden te bekijken teriwjl ze op de tafel ging zitten. 'Dat was ... een leuk gevecht zeg. Ik wou ingrijpen maar ik wilde Bella niet nog meer pijn doen.' merkte ze op. Ze glimlachte naar haar moeder en beogn po haar nagel te kauwen. 'Bella & Renesmee schuilen bij de watervallen in een grot.' gaf ze ter informatie zodat niemad zich druk zou maken. 'het stromt behoorlijk buiten.' zei ze nog droger. Ze staarde naar haar broer en keek hem met grote ogen aan, 'Zeg .. moet ik iets voor je doen broertje lief?' vroeg ze.

Edward keek op toen hij Alice zag. Hij luisterde naar haar. "Hoe gaat het met hun Alice"vroeg ze aan haar. Een felle pijnsteek ging door zijn hele lichaam heen als hij aan zijn huilende dochter dacht. "Zoek Carlisle,die wondes doen pijn hoor"zei hij tegen haar. Even kwam er een kleine glimlach. "Iemand moet naar hun toe gaan,ik zelf ga niet,want ik zou zelfs geen weerstand tegen de strom kunnen bieden"zei hij tegen haar.

Alice zuchtte, 'Carlisle is naar Volterra. Hij is zijn 'broers' weer aan het opzoeken.' zei ze. 'Ik kan ook wel naar die wonden kijken, ik heb een soort van les van pap gehad toen hij net vertrok.' merkte ze vrolijk op. Ze grijnsde, 'Ze zijn .. oké, ze praten. Bella wilde niet hier naartoe komen.' zei ze twijfelend. Had ze dat laatste wel moeten zeggen? Ze snoof en knielde neer bij Edward. 'Dat meot echt gehecht worden hoor.' zei ze zacht terwijl ze met haar vinger over de rauwe randen ging. Vrolijk sprong ze op en verdween door de deur, ze kwam even later terug met het nood koffertrje van Carlisle in haar handen. 'Ben je er klaar voor broertje?' vroeg ze met gemene grijns.

Hij keek Alice aan en schudde zijn hoofd even,ze was echt gestoord die meid. "Ik ben er klaar voor"zei hij tegen haar. Dit heb je verpest Edward,Bella vergeeft je dit nooit dacht hij inzichzelf. Hij keek dan naar zijn moeder die ondertussen alweer was gaan staan. "Doe je ding maar Alice"zei hij tegen haar.


(ik ga eten)

Alice grijnsde en begon in het koffertje te rommelen. 'Even sterk zijn hoor.' zei ze lachend. Een doorzichtig flesje met doorzichtige vloeistof haalde ze er uiteindelijk uit. 'Dit is om te ontsmetten. Het zal even steken.' zei ze terwijl ze op haar lip beet en de vloeistof op de wonden sproeide. 'En nu ga ik je even dichtnaaien.' zei ze met geconcentreerde stem. Ze stopte het flesje weg en viste het draad en de naald uit het koffertje. Ze probeerde zo snel mogelijk te hechten en stak de naald door Edward's huid. Zo snel als ze kon begon ze hem dicht te naaien. Toen ze klaar was bekeek ze het resultaat en knikte goedkeurend. 'Ziet er sexy uit hoor Edward.' zei ze lachend. Ze gaf hem een klap op zijn schouder en dribbelde weg om het koffertje weg te stoppen. Ze probeerde zo luchtig mogelijk te reageren op deze situatie, het zou verergeren als ze allvier dingen zouden verwijten.

Edward keek naar het resultaat van wat zijn zus had gedaan en grijnsde even. Hij keek naar de grond en zuchte even. Volterra,daar moest hij ook nog is langs gaan. Hij haalde zijn hand door zijn haar en keek dan naar buiten,het weer was langzaam aan het keren. Nu wist hij het zeker,dit kwam niet meer goed. Niet zolang hij hier bleef zitten,maar hij durfde niet naar Bella te gaan. Omdat hij vang was voor hun reactie. "Alice,wat is er gezegd over mij in de grot"vroeg hij aan haar. "Sorry ik ga even wat uitwaaien"zei hij. Edward was niet zichzelf sinds de aanval dat had je wel meteen door. Hij liep naar buiten en bleef voor de deur staan,maar trok die wel achter zichzelf toe.

Alice keek Edward na en zuchtte, die aanval had meer effect op hem gehad. Ze slikte en liep een stukje achter hem aan. 'Bella en Renesmee waren aan het praten over jou en Jacob. Bella liep even naar buiten en kreunde toen de hele tijd Edward, waarom. ik snap niet wat ze bedoelde. Renesmee is rustig en zegt verdacht weinig.' vatte ze haar obeservatie snel samen. Ze gaf Edward een schouder klopje en vertrok naar Esme die nog in de andere kamer was. Ze zuchtte en ging peinzend op de bank zitten, dit ging misschien gruwelijk mis.

Edward luisterde naar haar en zuchte. "Bella,ik kon er niets meer aan doen"zei hij en dacht hij naar haar toe. Hij ging zitten en keek voor zich uit. De eens zo sterke Edward leek nu wel,een normale puber,met zware problemen. Hij sloot zijn ogen en zag Renesmee weer. Hij stond op en liep naar de boom en sprong daar in. "Dit vergeven ze me beiden nooit meer,het is voorbij"zei hij luider dan hij had verwacht. Hij staarde naar beneden en voelde zich echt belabberd.

"Hij is veranderd Alice,hij ziet het niet meer zitten,na was hij gedaan heeft. Hij maakt zich ongerust over het feit of ze hem wel zullen vergeven"zei ze allemaal op een hele kalme toon. Ze keek naar buiten,naar Edward die daar zat vol pijn,vol gevoelens. Ze keek naar Alice en ging naast haar zitten. "Heb je een visioen gehad,voor het gevecht was begonnen"vroeg ze dan aan haar.

Alice kreunde toen Edward begon te zwoegen in zelfmedelijden. 'Mam, hij moet zichzelf niet zo kwellen. Het lijkt of hij weer in de ... de ... de oude Edward veranderd. Dat mag niet gebeurden.' kermde ze zuchtend. Ze nestelde zich tegen haar moeder aan en liet haar hoofd op Esme's schouder vallen. 'Ik heb niets gezien. Ik kan die vuile mormels niet zien in mijn visioenen.' zei ze boos. Ze sloot haar ogen, 'Maar ik kreeg wel iets binnen. Het zou gevaarlijk worden. Ik heb een half dooie Edward gezien. En ik zag Carlisle gek genoeg. Ik snapte niet wat hij te maken heeft met deze ruzie. Hij is in Volterra!' zei ze bedachtzaam. Ze staarde uit het raam naar de boom waarin Edward zat. 'Hij veranderd ... het mag niet. Ik weet zeker dat Bella hem niet kwijt wilt. Ze zijn gewoon egschrokken.' piepte ze.

Esme had zo haar bedenkingen over Carlisle,wat deed hij daar in Volterra. Daar kwam hij pracktisch nooit meer. Ze keek en dan even naar buiten en zuchte kort. "Met Edward komt het goed,zolang hij maar niets roekeloos deed"zei ze tegen haar. Maar het was dom omdat te zeggen,Edward was een en al roekeloosheid. Kijk maar naar Bella.

Alice knikte naar Esme en staarde weer uit het raam, naar Edward. 'Hij is veels te lief om in zelfmedelijden te zwoegen. Die verdomde honden ook.' brieste ze. Ze maakte en wegwerp gebaar met haar hand en trok haar knieën ook op de bank. 'Hij bedenkt iets. Ik zie het aan hem. Als hij eenmaal besloten heeft krijg ik het waarschijnlijk ook door.' zei ze peinzend. Ze gromde laag toen ze zich bedacht dat als Edward iets met Jacob zou doen kon ze hem niet eens zien in haar visioen, het maakte haar boos. Ze bleef onrustig naast Esme zitten. 'Het waait zo hard. Hij moet naar binnen komen hoor.' zei ze na een tijdje te hebben gewacht.

Esme keek naar Alice en hoorde dan de wind steeds harder tegen het huis slaan. "Nee,hij is naar buiten gegaan,omdat Bella ook ergens daarbuiten zit. Hij is inderdaad te lief daarvoor,maar Edward zal pas naar binnen komen waneer dat voor hem goed uitkomt"zei ze tegen Alice. Nog steeds baarde Carlisle haar zorgen,en Edward des te meer. Als hij dacht aan wat Esme nu in haar hoofd had,dan zou hij dat nog gaan doen ook. Hij zou naar Volterra hoogstswaarschijnlijk trekken.

Alice aaide lief over Esmé's arm. 'Mam, moet ik Bella gaan halen? Ze luisterd vast wel naar mij.' zei ze nadenkend. Ze bestudeerde het gezicht van haar beeldschone moeder en zuchtte. 'Jeetje, alles was perfect, die bruiloft was een absolute knaller. Nu is alles verpest. Die verdraaide stomme honden ook.' snoof ze. Ze kon niet langer stil blijven zitten. Snel wandelde ze naar het raam toe en opende hem voorzichtig zodat hij niet weg vloog door de wind. 'Edward! Kom naar binnen. Het stromt verschrikkelijk. Die wonden meoten nog verder genezen!' riep ze hysterisch naar haar broer.

"Ga haar halen,misschien word je broer dan weer wat vrolijker"zei ze tegen haar dochter. Ze keek hoe ze naar het raam ging en Edward hysterisch begon te roepen. Ze glimlachte even. "Hij komt wel Alice,ga naar Bella alsjeblieft,hij weet op dit moment geen blijf met zichzelf en zijn gevoelens"zei ze tegen haar dochter. Ze liep naar haar toe en sloot het raam.

Edward keek naar zijn zus en zuchte diep. Door de regen zou je zeggen dat zijn gezicht nat was,maar dat was niet aleen door de regen. Hij schudde zijn hoofd en stond op. Hij keek hoe zijn moeder het raam sloot en hij sprong uit de boom en liep langs de deur naar binnen. Daar stond hij dan volledig doorweekt.

Alice knikte alleen maar naar haar moeder en begon haar schoenen weer opnieuw aan te trekken. 'Mam, als ik neit meer thuis kom door die strom dan wil ik wel dat je nog aan me blijft denken als die lieve gekke Alice hoor.' zei ze dramatisch. Ze sprong overeind en trok haar jas van de bank. Helemaal ingepakt liep ze naar haar moeder en drukte een kus op haar wang. Door het grote raam verdween Alice met gemak. Haar tengere lijf was wat opgezet door de vele kleren maar dat weerhield haar niet van haar onmogelijke krachten.

Edward staarde wat naar de grond nog steeds aan het uitlekken van de tijd dat hij had buiten gezeten. Hij schudde zijn hoofd waardoor water druppels op de grond vielen en zijn haar naar alle kanten piekte. Hij liep naar boven en zocht een shirt en trok die dan ook gelijk aan. De draadjes waren nog licht zichtbaar op zijn bloot boven lijf,maar dat zou ook wel weer verdwijnen na een tijd. Steeds meer kwam het in zijn hoofd om naar Volterra te gaan,en deze keer bleef het in zijn hoofd zitten.

Alice kwam met een doorweekte Bella achter zich aan het huis weer in. Ze voelde de spanning stijgen. 'EDWARD BEZOEK!' riep ze droog naar boven. Ze worstelde haar jas uit en keek Bella aan die het waarschijnlijk erg koud had. Ze trok haar het natjes shirtje van Bella en tuitte haar lippen nadenkend. 'Ik haal wel wat anders. In Edward's kamer zijn je spullen toch? Ik kom zo.' zei ze terwijl ze vluchtig naar boven vertrok. Ze knikte naar haar en sprintte naar boven waar ze Edward's kamer in vluchtte. Ze keek naar haar broer die al wat droger was en rolde met haar ogen, 'Ik zou maar snel gaan, ik ben bang dat ze meteen zal wegrennen.' murmelde ze. Ze liep naar de kast toe en begon erin te wroeten.