Het huis van de Cullens

Alice schrok van de plotselingen bewegingen van Bella. 'Bella hou op! Doe rustig ik doe al niets meer!' zei ze terwjil ze het tubetje snel op tafel zette en wanhopig naar haar zus staarde. 'Bella! Doe even normaal!' siste ze. Ze bleef verslagen op de grond zitten, hoe konze haar ooit rustig krijgen? Ze aaide over haar rug heen en keek naar Edward. 'Dit gaat niet werken. Wat moet ik nou?' vroeg ze met een diepe zucht. Ze borg de naald weer op in het koffertje en keek om zich heen, wat kon ze gebruiken om haar stil te krijgen?

Edward keek Bella aan en legde zijn hoofd tegen het hare. "Bella,Alice wil je helpen,om weer te genezen,ze is je aan het verzorgen en je wonden aan het ontsmetten,ze doet je geen kwaad"zei hij zachtjes tegen haar en drukte een kus op haar voorhoofd. Wat kon Bella rustig krijgen? Renesmee,Jacob,of iets simpels een oud lied of een gedacht.

Bella bleef maar spartelen, zich niet bewust van wat ze aanrichtte. Ze werd eindelijk wat rustiger toen Edward haar zacht een kus gaf op haar voorhoofd. Ze sloot haar ogen eventjes en hield langzaam op met gillen. Ze voelde haar hoofd gevaarlijk bonken en nestelde zich nog meer tegen Edward aan. 'Geen .. pijn.' fluisterde ze weer tegen zijn borst. Ze bleef stil liggen en beet op haar lip, als Alice echt alle pijn weg kon halen had ze het er wel voor over. Ze hield Edward stevig vast en wachtte op wat er ging komen.

Edward legde zijn hoofd op haar schouder en keek naar Alice en knikte naar haar. Als Bella pijn zou hebben,zou ze het wel op een andere manier laten merken,dan zou ze hem waarschijnlijk weer plat nijpen. Zijn blik was bang,maar kalm tegelijk. Zijn gelaat had een kalme uitstraling zodat Bella niets zou merken van zijn angsten. Hij had zijn handen om haar geslagen,en zou haar niet loslaten tot het voorbij was.

Alice keek naar de plotseling erg rustige Bella en greep haar kans. Zo snel als ze kon had ze de wonden gehecht en ontsmet. Tevreden bekek ze het resultaat en borg alles op in het EHBO koffertje. 'Nou .. mijn werk is gedaan. Ze moet wel voorzichtig zijn. Ze ziet er niet goed uit. Nog even en ze was dood geweest.' fluisterde ze. Ze gaf Bella een vluchtige kus op haar wang en verdween door de deur zodat Edward en Bella alleen konden zijn. Ze moest naar Jasper, ze had hem lang niet meer gezien en was aan het praten toen Bella en Edawrd binnen kwamen.

Voordat Bella kon gillen was Alice schijnabar al klaar. Ze probeerde het gezicht van Edward te bekijken maar ze werd er niet wijzer uit. Ze begon te gillen toen Alice haar net een kus had gegeven en begon weer woest te worstelen. 'Pijn!' brulde ze. Ze maakte vreemde bewegingen -okal was het moeilijk omdat Edward haar in een stalen greep hield- en er kwam wee rniet meer uit dan 'Ah .. ah'. Ze drukte zichzelf nog meer tegen Edward aan en begon opnieuw te kreunen. 'Embry wilde me dood. Hij had me moeten vermoorden. Alles beter dan dit.' piepte ze. Ze kon al wat meer zien, het was niet meer een wazige vlek.

Edward keek naar Alice en knikte naar haar. Toen kreeg Bella een of andere shocktoestands,hoewel hij aleen de bewegingen voelde. "Embry wilde je misschien dood,omdat hij dacht dat je Jake pijn deed,maar Sam kwam er tussen dat snap ik niet. En als hij je had gedood,had ik hem vermoord"zei hij tegen haar. Hij keek haar aan en zuchte diep. "Waar heb je pijn Bella"zei hij zachtjes tegen haar

Bella probeerde overeind te komen terwijl haar lichaam nog steeds tegen werkte en ze schokte. Ze kwam overeind op Edward's schoot en liet haar hoofd in zijn hals vallen. 'Alles ... maar het wordt minder.' fluisterde ze in zijn oor. Ze sloot haar ogen en drukte een kusje op zijn wang. 'Je hebt me weer eens gered. Ik weet niet wat me overkwam. Hij schreeuwde tegen me. Hij viel me aan.' fluisterde ze. Ze had haast geen gevoel meer in haar ledematen. 'Ik wist zeker datik dood zou gaan, hij hoefde me nog maar eenk eer te slaan. Het eerste en laatste waar ik aan dacht was jij.' fluisterde ze. Ze sloog haar ogen en ademde de geur van zijn huid in, nog steeds heerlijk als altijd. Haar kleren waren gescheurd en onder het bloed maar het kon haar op dit moment niet zovel mee schelen. Ze had telkens met trillende stem gesproken.

"Ik red aleen degene om wie ik geef,en degene die om mij geven. Je moch blij zijn dat Sam al gehuild had naar me,voor dat jullie begonnen te vechten. Maar Embry doe ik ooit nog wel is wat aan"zei hij tegen haar. De wonden die hij van Embry had waren niet zo erg,zijn shirt zat onder het bloed,zowel van haar als van hem,als van Embry. Maar het enigste bloed dat aan zijn handen plakten was dat van Embry. Hij voelde haar zachte ademhaling in zijn nek. "Waarom ben je naar hem toegegaan Bella"vroeg hij zacht.

Bella slikte en sloeg uiteindelijk met moeite haar armen om Edward's nek. 'Ik moet hem nog bedanken.' fluisterde ze. Ze dacht na over zijn laatste vraag. 'Je mag niet gaan. Ik zal hem zelf awt aan moeten doen.' ging ze op dezelfde flusitertoon verder. 'Ik .. Hij huilde naar me. Ik heb nooit goed met Embry gesproken, ik had hem voor het laatst op de parkeerplaats gezien. Ik had Jacob verteld dat jij alles voor mij betekende. Jacob was er gebroken van.' zei ze. Ze legde haar wang tegen die van Edward aan, 'Ik had meteen we gmoeten gaan toen hij tegen me begon te praten maar je weet at ik koppig ben. Ik kon eht niet uitstaan dat hij verbood om met Jacob om te gaan. Hij is Sam niet. Alleen jij mag dat zeggen.' was het einde van haar verhaal. Ze zag alles weer opnieuw voor zich en voelde de wonden branden. 'Dankje dat je er zo snel was.' prevelde de ze tegen zijn wang aan. Ze liet haar hoofd vermoeid op zijn schouder zakken en probeerde kalm te blijven.

Edward luisterde naar haar verhaal. "Sam weet wat jij nu voor Jake betekent en hij weet ook wat Jake voor jou betekent,hij heeft spijt van wat hij tegen Jacob heeft gezegd,en praat nu met Embry"zei hij tegen haar na haar uitleg. Hij legde zijn hand op haar hoof en sloot zijn ogen enkele momenten. "Maar een gunst vraag ik je nog,maak me nooit meer zo bang"zei hij zachtjes tegen haar en drukte een kus op haar wang.

Bella dacht aan Sam, ze dacht juist dat hij haar zo haatte. Ze was erg verward geweest. Ze bewoog krampachtig op Edward's schoot en liet haar hoofd weer in zijn hals vallen. 'Nee, volgende keer neem ik jou mee.' zei ze wijs. Ze moest lachen aan het idee dat Embry haar samen met Edward had gezien. 'Die stomme hond vond me machteloos toen hij merkte dat jij er niet was.' snoof ze. Ze nam Edward's hand in de hare en voelde haar huid langzaam weer afkoelen. 'Ik dacht even dat ik een weerwolf werd.' zei ze lachend. Ze sloeg snel haar armen om haar romp. 'Auw .. lachen doet pijn.' zei ze droog. Ze draaide zich weer om naar Edward en kuste hem op zijn koude lippen, 'Ik kan echt niet meer zonder je.' prevelde ze tegen zijn lippen terwijl haar hoofd nog meer tolde.

Edward keek haar aan en dacht zelf aan een manier waarop hij Embry zou kunnen peinigen. Toen ze haar hoofd weer liet vallen en zei dat ze hem ging meenemen lachte hij. "Wedden dat hij je niet durft aanraken waneer ik bij je ben? En geloof me,daar krijgt hij zelf de kans niet meer voor"zei hij zachtjes tegen haar. Hij was blij dat haar huid weer koel werd,en niet meer zo irritant warm. Vroeger vond hij dat niet erg,nee toen vond hij dat nog wel leuk.
"Als jij een weerwolf zou worden,dan pleeg ik gelijk zelfmoord"zei hij dom tegen haar. Hij legde zijn armen om haar heen en voelde toen haar koude lippen tegen de zijnen. Toen ze zei dat ze niet meer zonder hem kon grijnsde hij. "Heb je dat dan ooit gekunnen"vroeg hij plagerig.

Bella glimlachte 'Als jij zelfmoord zou plegen zou ik meteen achter je aankomen .. dat weet je.' zei ze zachtjes. Ze probeerde niet te lachen zodat haar ribben geen pijn deden, 'Hij heeft me wel goed te pakken gekregen.' mompelde ze. Ze grijnsde weer toen Edward zijn laatste zin had uitgesproken. 'Alsof iemand anders zonder jou kan? Ik heb nooit zonder je gekunt vanaf het moment dat je in m'n leven kwam.' biechtte ze droog op. Ze liet een beginnende lach horen gevolgd door een kreun. 'Ik durf niet meer naar buiten.' mompelde ze. Ze had haar ogen gesloten en lag weer tegen Edward aan. 'Nooit meer.' ging ze verder.

Edward keek haar aan en grijnsde even droog. Hij streek zachtjes over haar ribben en even rilde hij als het ware. "Je gaat buiten,maar er zal altijd iemand bij je zijn,nooit meer laat ik jou aleen buiten gaan,als je dat maar weet"zei hij tegen haar en legde een hand op haarrug en streek daar zachtjes over. Altijd zou hij om haar gaan geven,en nooit zou hij haar nog verlaten.

Bella beet op haar lip terwijl Edward over haar ribben wreef. 'Hij heeft me echt goed te pakken gehad.' zei ze zacht. Ze hield haar adem in en besloot niet meer te ademen. 'Ik wil niet meer naar buiten.' ging ze stug door. 'Je krijgt me nooit meer het huis uit.. ' ze dacht aan EMmett en zuchtte, 'En waag het niet Emmett op me af te sturen.' zei ze droog. Ze woelde gretig door zijn bronzen haren. 'Nooit gedacht dat ik dít zou zeggen maar ik ben echt doodsbang.' fluisterde ze.

"Ik kan het ook aan Jasper vragen hoor of aan Alice,ze zou het leuk vinden"zei hij tegen haar en legde zijn koele hand dan op haar ribben,maar oefende er geen kracht op uit. Hij drukte haar een kus op haar hoofd. "Iedereen is wel is een keer bang"zei hij zachtjes tegen haar. Embry had haar pijn gedaan,veel te veel. "Ik zal je verzorgen"zei hij zacht tegen haar.

Carlisle stak de sleutel in het slot. Hij deed de deur open en vond een complete ravage in zijn huis .. bloedvlekken, vieze kleren hier en daar. 'En ik kan niet eens twee dagen naar Volterra vertekken.' Bromde hij naar Edward. Toen Carlisle de kamer instapte werd het ietsje meer duidelijk. 'Wat is híer gebeurd?' Vroeg hij nog steeds kalm aan Edward. Hij keek eventjes naar Bella. Hij zag de tanden in haar lijf geboord staan. 'Dat is niet goed ..' zei hij wat afwezig en schoot naar Bella om de wond te bekijken. 'Edwárd! Had me gebeld idioot! Dit is een weerwolven béet!' Zei hij tegen hem en keek achterom. 'Hier kan ze van in coma raken en dóod gaan als vampier, gek!' Zei hij. Carlisle schudde zijn hoofd en keek Bella aan, zijn hand schoot naar haar nek, warm .. een beetje. 'Mhh .. dit is niet goed ..' Zei hij.

Bella was duizelig geworden, ze had zich aan Edward vast geklampt en had het weer ontzettend warm gekregen. Ze begon weer sneller te ademen door haar menselijke instict dat opspeelde ... dit was inderdaad niet goed. Ze probeerde niet weer in paniek te raken, helaas lukt dat niet zoals ze gewilt had en hield ze Edward nog steviger vast. 'W .. wat gebeurd er?' vroeg ze angstig. Ze voelde de warmte naar haar hoofd stijgen en keek naar Carlisle die naar haar aan het kijken was. 'Edward?' riep ze terwijl haar lichaam schokte. Ze dacht dat het ergste voorbij was maar dat kwam nu pas, het werd in een klap zwart voor haar ogen en ze begon te gillen. 'Wat gebeurd er?!' riep ze nog angstiger. Ze raakte in een soort shock toestand .... het leek of ze in slaap was gevallen.

(muhahahah ik kan goed in coma raken hé!)

'Verdomme.' Vloekte Carlisle en keek Edward aan. 'Handoeken, met koud water, nú!' Siste Carlisle en wurmde Bella's hand los van die van Edward. Hij nam haar op z'n nek en droeg haar naar z'n 'kamer' waar een groot bed stond. Het enorme hemelbed van Edward. Carlisle schudde zijn hoofd en begon koortsachtig naar méer weerwolven beten te zoeken. Hij schudde opnieuw zijn hoofd en aaide Bella's haar. 'Ik kan je ook geen seconde alleen laten hé Bells?' Zei Carlisle tegne haar.

"Denk je dat ik dom ben,ik ben naar Alice gegaan,wees daar al blij om"zei hij kalm tegen hem. Edward keek zijn vader aan,verweet hij hem dit nou. Hij stond lichtjes kwaad op en liep naar de badkamer. Daar vulde hij een emmer en nam wat handdoeken. Hij liep naar zijn kamer en zette de emmer voor het bed. Toen liep hij naar het raam,dit moest hij niet zien,hij keek naar buiten en trof in de bossen enkele ogen,de ogen van Sam. Edward knikte naar hem en staarde een lange tijd naar buiten.

Bella was niet meer bij bewust zijn, ze begon weer te praten terwijl ze buiten bewust zijn was. 'Edward! Nee!' riep ze terwijl ze met haar armen door de lucht maaide. Iemand had haar handen uit die van hem gehaald. Ze begon weer te schreeuwen. 'Niet doen! Embry .. Nee! Edward! Edward! Edward!' riep ze paniekerig. Ze krulde zich op haar zij op het bed en liet weer een kreet horen, ze kon amper bewegen, alles deed nog pijn. Ze begon weer om Edward te schreeuwen terwijl warme tranen over haar wangen gutste. 'Edward .. nee ... niet doen Jacob ... niet doen Embry ... Edward.' piepte ze.

Edward keek naar Bella en beet op zijn tanden,hij neep zijn ogen tot spleetjes,en balde zijn vuisten. Toen Bella weer begon te tieren liep hij naar het bed en ging aan de ander kant op het bed zitten. Hij legde zijn hand op haar schouder en streek daar zachtjes over. "Bella,ik ben er nog steeds"zei hij heel zacht tegen haar. Als Carlisle nu wat zei,dan zou hij zelf kwaad worden op hem. Hij was niet in de stemming om nog een brullende vader te hebben ook.

Langzaam ebde de paniek weg en lag ze weer doodstil op bed. Ze hapte nog steeds naar adem omdat haar menselijke instict dat opdroeg en begon langzaam wat te bewegen. Ze maakte een soort droom mee en was zich er vaag van bewust dat er om haar heen nog andere waren -ze was zich erg bewust van Edward-. Ze zag steeds weer voor zich hoe Embry haar een eerste klap verkocht en hapte weer naar adem. 'Nee .. nee ... NEE!' riep ze huilend. Ze begon weer driftiger te bewegen en knalde daarbij tegen Edward aan. 'Edward.' hijgde ze. Ze vond zijn hand en hield die stevig vast terwijl ze weer wegzakte in haar onderbewuste droom.

Alice was de woonkamer weer ingestormt toen ze beelden doorkreeg van Bella die niet goed werd. De geur van haar vader schoot haar opeens te binnen en ze volgde het geschreeuw van haar zus naar de kamer van Edward. Het leek alsof Bella een nachtmerrie had en wanhopig naar Edward zocht. Ze zuchtte, 'Ik kreeg het net pas door. En pap, je moet de schuld inet op Edward schuiven, het was Embry's schuld. Die vuile hond!' brieste ze. Ze hupelde met haar tengere lijfje naar het bed en keek met een moeilijk gezicht naar Bella. 'Ik probeerde haar te verzorgen. Net zoals jij me geleerd hebt vlak voor je wegging.' mompelde ze. Ze hield haar adem in en bleef aan het voeteinde staan. 'DIt is echt heel erg. Wolven gif maakt vampiers gek.' zei ze.