Het huis van de Cullens

Edward keek naar Bella en sloot zijn ogen een lange tijd,de pijn die Bella voelde schuilde in zijn eigen gedachten en geest. Hij voelde een steek in zijn hart telkens als hij haar zo zag. Dit had niet mogen gebeuren,zoals veel de laatste tijd. Toen Bella tegen hem stoote opende hij zijn ogen,Bella leed een inmense pijn,meer dan hij ooit zelf zou kunnen voelen. Hij legde zijn andere hand op Bella's hoofd en streek daar zachtjes over.

Carlisle keek naar Edward, toen naar Alice die de kamer in huppelde. 'Ik weet het, maar ik vond het zonde mijn bezoek bij Aro te moeten afzeggen, ik zat bijna in Volterra.' Zei Carlisle ietsje kalmer. Hij keek Edward aan. 'Het spijt me, zoon.' Zei hij kalm en pakte een handdoek die hij en het water zette zodat alles erin trok. Hij voelde aan Bella's hoofd. 'Ze schiet van warm naar koud .. we hebben twee opties, kijken wat er gebeurt met de mogelijkheid dat ze een weerwolf wordt, of ópnieuw vampiergif geven.' Zei hij tegen Edward, hij móest kiezen, omdat Bella het nu niet kon.

Over het feit dat Carlisle bijna in Volterra zat boeide hem helemaal niets,Bella was nu hun zaak en dat bleef zo voor een hele lange tijd. "Ik wil haar vampiergif geven,anders gaat het gewoon niet voor mij,nog voor haar of Renesmee"zei hij tegen hem en keek dan naar Bella die nog steeds diep in haar droom verzonken zat.

(Ik ga,bye)

Bella verging nog steeds van de pijn en hoorde slechts gemompel van buitenaf. 'Ah .. ah. Nee.' riep ze weer. Ze kneep weer zacht in Edward's hand en voelde zijn koude huid tegen haar warme tintelen. Ze begon weer te hijgen en probeerde wild te bewegen. 'ALICE PAS OP!' schreeuwde ze. Ze voelde alle breuken in haar lichaam weer trekken en begon weer te jammeren. 'Auw ... auw.' zei ze. Ze krulde zich moeizaam om Edward heen en werd rustiger in het bijzijn van haar grote liefde. Embry haalde in haar droom steeds weer uit, en ze werd meerdere keren gebeten.

Alice keek beteuterd naar Edward en Carlisle. 'Wordt ze echt een weerwolf?' vroeg ze ongelovig. Ze dacht aan de beten die ze had verzorgd ...'Jezus, het gaat echt niet goed met haar. Ze ga nu al dood van de pijn!' zei ze terwijl ze twijfelend bij het bed ging staan en zich op de bewegingen en bevelen van Edward en Carlisle concentreerde. 'Ze is aan het dromen ... nouja, ze hallicuneerd.' verbeterde ze zichzelf. Ze beet peinzend op haar lip toen Bella opeens 'ALICE PAS OP!' gilde. Ze keek verschrikt om zich heen. 'Wat? Waar!' riep ze geschrokken. Ze keek angstig om zich heen en zag tot haar verbazing niets. 'Ze hallicuneerd, ik zei het toch.' mompelde ze.

Edward keek naar Bella,dit kon niet gebeuren,dit mocht niet gebeuren een traan gleed over zijn wang,Edward's gezicht was niet echt vrolijk. Hij neep zijn ogen weer toe,hij was bang. "Het mag niet"zei hij kwaad. Het kon niet,dit kon niet gebeuren. Hij zou Embry vermoorde,hij moest boeten voor wat hij Bella aandeed.

Renesmee bleef op haar kamer hoewel het geschreeuw haar natuurlijk wel bereikte. Ze wilde haar moeder niet nog eens zo zien. Iedereen in huis was in paniek. Er was zoveel gebeurd en ze probeerde zich er voor af te sluiten. Het was gewoon niet leuk meer dat ze allemaal zo zwaar getroffen werden. Ze sprong op en rende de trap af. 'Papa ik ga, ik moet hier even weg' zei ze tegen hem terwijl ze even naar Bella keek. Haar blik zei meer dan woorden zouden kunnen doen. Ze hoopte dat haar moeder er weer bovenop kwam, dat er niets ergs met haar gebeurde, maar Renesmee kon niet blijven. Ze keek omhoog naar haar vader en wachtte even af. Ze moest weten wat zijn reactie was.

Edward keek naar Renesmee. "Renesmee,als je naar Jake gaat,vertel hem dat je moeder het niet goed maakt"zei hij tegen haar en knikte naar haar. Toen focuste hij zich weer op Bella en probeerde haar gerust te stellen. "Je moeder zal het wel redden"zei hij zachtjes tegen haar en glimlachte even zachtjes.

Ze glimlachte even zwakjes naar haar vader en wierp nog één blik op Bella. Edward zei dat het goed ging komen, dat hoopte ze maar. Snel verdween ze door de deur. Ze rende het bos in en keek af en toe even achter zich. Haar haren wapperde in de wind terwijl ze op volle snelheid naar Jake rende. Het was niet echt haar plan geweest om naar hem toe te gaan, maar nu haar vader aan haar had gevraagd of ze iets aan hem wilde zeggen kon ze de kans niet missen.

Carlisle keek naar Edward en dacht na, écht meer opties waren er niet.. Hij keek Edward aan. 'Het wordt opnieuw jouw keuze .. wordt ze een weerwolf, of bijt je haar opnieuw en moet ze alles opnieuw proberen.' Zei hij kalm en wierp een vluchtige blik op Bella. Ze zag er niet goed uit. Carlisle gokte blind dat ze nog tien minuten had. Hij keek Edward weer aan. 'Ze heeft niet heel lang meer..' Zei hij tegne hem.

"Ze word weer gebeten"zei hij tegen hem en keek dan even naar Bella. Het was beter dat ze weer werd gebeten,anders zou gelijk iedereen in huis zich op haar gaan storten. Edward ademde diep in en dacht na. Hij zou haar waarschijnlijk weer moeten bijten,allesins dat dacht hij. Hij maakte zijn hoofd volledig leeg en keek gefocust naar Bella.

Carlisle legde zijn hand op Edwards schouder. 'Het is waarschijnlijk het beste voor haar.' Zei hij tegen hem. 'Wou je het zelf proberen?' Vroeg Carlisle voor de zekerheid, Edward was sterk maar toch .. je wist maar nooit. Carlisle haalde zijn hand weg van zijn schouder en wachtte geduldig op een antwoord.

Edward keek hem aan en knikte naar hem. Dit was iets wat hij gewoon moest doen. "Ik probeer het zelf"zei hij tegen hem. Dit maal zou het anders verlopen,hij zou zich wel weten te beheersen,bloed bleef nog altijd bloed in de ogen van een vampier. "Als jij mij het toelaat,dan bijt ik haar,als ze wil dat ik het doe,maar ik heb zo ergens een idee dat ze het liever wil"zei hij.

Bella had het zachte stem geluid van Renesmee opgevangen en was heel stil geworden. 'Nessie ... Jake ..' brabbelde ze. Ze maaide weer met haar armen door de lucht en was zich van geen kwaad bewust. Ze voelde al haar breuken steeds pijnlijk kloppen en hapte automatisch naar lucht. 'Pijn ... geen pijn.' momeplde ze met trillende stem. Ze nam een rare positie aan in bed en bleef weer doodstil liggen. 'Nee Embry. Nee' piepte ze. Ze straalde de warmte van een weerwolf uit maar was nog net zo bleek als een vampier.

(ik heb geen idee wat ik moet posten -.-")

'Dat laat ik je doen, zoon, kies het beste.' Sprak Carlisle tegen Edward en keek weer naar Bella. Wat zou zij nu doormaken.. je kon haar ook geen moment alleen laten zonder dat ze al struikelde over een lieveheersbeestje. Carlisle schudde zijn hoofd. Hij keek weer naar Edward. Hij knikte zachtjes. 'Als je wilt dat ik even ga .. dat is ook .. prima.' Zei hij toen tegne Edward en grijnsdje lichtjes.

Met een wilde beweging rolde Bella naar de andere kant van het bed, ze kneep hard in de bedrand en begon te gillen, 'AAARGH NEE, NIET DOEN! NEE, LAAT HEM MET RUST! LAAT EDWARD. LAAT ... NIET DOEN! GA WEG EMBRY NEE!' schreeuwde ze weer onbewust. In haar eindeloze droom sprong Embry weer op haar af terwijl Edward beschermend voor haar stond. Met een harde klap werd Bella tegen de stenen muur aan gebeukt terwijl Edward zijn lage grom liet horen en op Embry afsprong. Embry was snel en duwde Edward hard weg. Een harde schreeuw borrelde op in Bella's keel en ze probeerde op te staan. Embry was alweer bij haar en beet hard in haar nek ... Een brandend gevoel ging door haar heen. 'AH! nee! ah .. aaaah!' riep ze terwijl ze naar haar hals greep en kreunde van de pijn. 'Ik .. ik ... Edward ... nee ..' piepte ze. Ze veranderde steeds van lichaamswarmte en werd langzaam nog gekker.

Ze begon weer wild te bewegen en greep weer om zich heen, ze dacht dat ze Edward's kant op ging en begon aan een arm te trekken ... die van Carlisle. Ze trok hard aan zijn mouw en schudde hem heen en weer. 'Edward .. nee!' schreeuwde ze terwijl ze nog harder begon te trekken. 'Niet doen ... nee!' ging ze weer verder, tussendoor hoorde je haar duidelijk kreunen van pijn.

(:'D ik ben niet gezond)

Edward knikte naar zijn vader en keek dan naar Bella. Embry,zou hier nog hard voor gaan boeten,en wel heel binnen kort. "Als je wil"zei hij tegen zijn vader. Hij stond op en liep naar het andere eind van het bed en streek even over haar hoofd. Hij ging op het bed zitten en focuste zich nu op haar nek. Hij nam dan haar handen vast die warm aanvoelde en boog zich voorover. Toen zette hij zijn tanden weer eens in haar keel en liet het gif zijn werk weer doen.

Carlisle had Bella's handen van hem afgehaald en was de kamer uitgelopen om Edward wat tijd met Bella te geven, alles moest gewoon weer precies vanzelf gaan. Het kwam goed .. jemig .. dat kind kon je ook geen drie seconden uit het oog verliezen zonder dat ze zichzelf in de nesten werkte met weerwolven. Carlisle stak zijn hoofd om het hoekje. 'Ed .. ik moet nu echt eventjes jagen.' Zei hij en verdween toen door de deur die zachtjes in het slot viel.

Bella werd weer rustig onder de aanraking van Edward en bleef dit keer vredig liggen op het veels te grote bed. Ze dacht dat ze in haar droom eindelijk van de pijn af was en trillde licht over haar warme lichaam toen plots iets scherps in haar hals werd gezegd. Ze sperde haar ogen wijd open en liet een korte kreet horen .. de pijn voelde ze toch al niet zo heftig meer omdat andere delen van haar lichaam meer brandde ... ze was verminkt. Ze liet zich weer terug op bed zakken terwijl het gif zich weer verspreidde door haar lichaam, alles gebeurde heel snel. Haar lichaams temperatuur veranderde steeds sneller en ze begon weer naar adem te happen. 'Auw .. auw .. niet meer pijn ... niet doen .. nee.' kreunde ze terwijl ze vaag hoorde hoe de deur in het slot viel.

Edward hefte na de beet zijn hoofd weg bij haar nek,en veegde zijn mond ook af. Hij keek naar Bella en legde een hand op haar wang. "Je word geen pijn meer gedaan,het is voorbij"zei hij tegen haar. Hij keek naar de twee puntjes in haar nek en veegde daar dan ook wat weg,nu maar hopen dat alles nog goed ging. Tot de volgende aanval van die honden. Als ze hte nog is zouden wagen,dan hadden ze de gehele familie op hun dak,daar was hij nu echt zeker van.

Tok .. tok .. er klonken steentjes tegen het raam waar Edward's slaapkamer was, waar Bella lag te vergaan van de pijn. Steentjes gooien met je wolvenbek ging moeilijk maar kon wel. Jacob keek omhoog en wachtte op een reactie .. niks. Toen nog een kreet van Bella z'n oren bereek gooide hij nog een steentje omhoog. 'Doe los!' Gromde hij en keek weer omhoog .. zou Edward het raam wel openschuiven voor een hond? Hij kon hetn et zo goed dicht laten zitten.

Bella kwam met een ruk overeind en kon Edward haast niet onderscheiden van de rest van de kamer. Ze maaide weer met haar handen in het rond terwijl de beet in haar nek akelig begon te kloppen. Ze merkt dat er steentjes tegen het raam werden gegooit en herkende de geur van een wolf ... 'NEE! NEE! HIJ KOMT ME DODEN! NEE!' riep ze huilend uit. Ze kwam moeizaam overeind van het bed en viel languit op de grond terwijl ze weer schreeuwde en op haar armen probeerde te steunen. 'Niet binnen komenn.' riep ze huilend naar het raam terwijl ze weer gilde. Ze keek verwilderd om zich heen en kroop naar het raamt oe, ze zou stenen op zijn kop gooien als het Embry was ... eerste het raam goed dicht doen. herhaalde ze steeds. Ze begon aan het raam te rommelen terwijl ze geen flauw idee had wat ze aan het doen was. Ze had het nog steeds koud en warm tegelijk en de beet in haar nek brandde enorm. Inplaats van het raam dicht schoot hij open en ze kroop geschrokken achteruit naar Edward toe, 'Nee .. hij komt ... hij gaat me doden.' huilde ze weer.

Renesmee kwam weer naar huis gerend, omdat Jake hier was. Ze bleef buiten staan en liep naar de grote wolf. Ze wist dat hij zichzelf veel te gevaarlijk voor haar vond, maar als hij nu weg sprong dan.. Ze keek hem aan met haar bruine ogen vol van angst. Niet voor hem, maar voor wat er met haar moeder gebeurde. Ze schudde haar hoofd zachtjes en legde haar hand voorzichtig op zijn roestbruine vacht. 'Jake' fluisterde ze zacht.

Jacob hoorde Bella gillen. Jake keek naar het raam wat open ging en greep z'n kans, de enorme wolf sprong door het raam en krabbelde de kamer in en veranderde tot slot. Hij keek naar Bella. 'Relax! Ik ben het.' Zei hij rustig en tilde Bella met één hand op het bed. Hij grijnsde en keek naar Edward. Hij knikte kort en keek toen naar Bella. Met de geur moest hij nog wat doen .. het was moeilijk. De twee puntjes in haar nek vielen meteen op. 'Wat is er gebeurd?! Wie heeft haar gebeten, wíe heeft het verdrag - wat nog amper bestaat - verbroken?' Zei hij tegen Bella én Edward. 'Renesmee?' Zei hij.

Omdat Jake naar binnen ging besloot ze hem maar achterna te gaan. Soepel sprong ze via een boom de kamer in en keek naar haar familie die er stond. Bella lag nog steeds te gillen van de pijn en ze vond het erg moeilijk ernaar te kijken. Renesmee slikte even en keek toen naar Jake omdat hij iets zei. 'Verdrag?' vroeg ze aan hem en aan haar vader. Ze had nog nooit iets van het verdrag gehoord. Toen Jake haar naam zei keek ze hem weer even aan. 'Ik ben hier' zei ze zacht tegen hem en keek weer rond naar de aanwezige in de kamer.