Het huis van de Cullens

Bella ging met Edward mee in zijn aanrakingen en begon te lachen. Ze werd altijd vrolijk van zijn perfecte scheve glimlach. Ze wiebelde vrolijk heen en weer terwijl ze Edward goed vast hield. 'Wat er in het begin gebeurde is nu verleden tijd, ik weet waarom je zo deed, maar nu hoop ik dat je het anders wilt.' zei ze zacht. Ze duwde Edward tegen de leuning van de bank aan, 'Je mag nooit nooit nooit noooit nooooooit meer jezelf zo kwellen als in eht begin.' zei ze lachend terwijl ze zijn gezicht bestudeerde. 'En je hebt altijd al een heel lief hartje gehad ... je kunt niet harteloos zijn.. jij helemaal niet.' herhaalde ze haar zinnen.

(weten we :'D)

Edward grijnsde even en keek haar aan. "Ik beloof je dat ik nooit meer zo zal zijn,aangezien je zelf nu ook een deel weet hoe het voelt om bij mensen in de buurt te zijn,maar toen was het nog anders,maar de toekomst en het heden tellen niet het verleden"zei hij tegen haar en gaf haar een kus op haar lippen. Toen luisterde hij verder naar haar en glimlachte. "Vroeger voor jou was ik heel anders,dat mag je nu is vragen aan Alice en de rest"zei Edward tegen haar.

'Zal ik zeker doen als ik haar zie.' antwoorde Bella. Ze keek even bedenkelijk rond en staarde naar de grond. 'Alice is vast bij Renesmee toch?' vroeg ze nonchalant. Ze wist dat Alice dol was op Renesmee, vanaf het begin al. Ze grijnsde en woelde lachend door Edward's haar. 'Heerlijk dat hoofdje van jou!' zei ze dom. Ze liet haar handen weer door zijn bronzen haren gaan, even dacht ze aan de keer dat ze met Jacob langs het water zat, ze hield ervan om met zijn vacht te spelen. Ze haalde snel haar handen uit Edwards haar en wierp ze in haar schoot. Als verlamd staarde ze weer naar de grond, ze wist niet meer wat ze moest doen. Ze onderdrukte weer een gil aanval.

Toen Bella over Renesmee begon kwam er een schrik in zich op. Hij grijnsde even toen ze door zijn haren ging. "Tja,speciaal zo gemaakt door jou"zei hij tegen haar en glimlachte even droog. Toen ging zijn volle gedachten weer naar Renesmee. Alice was niet bij haar,die was niet eens thuis. Hij keek Bella aan en snoof even,de geuren van Alice en Renesmee en al de rest waren heel zacht te ruiken,alsof ze hier in eeuwen niet meer waren geweest. "er klopt iets niet Bella,Renesmee is hier niet"zei hij iet wat paniekerig.

Bella grijnsde toen Edward het over zijn haar had, ze schrok toen hij zei dat er wat mis was. 'Alice is toch wel bij haar? Of is ze naar Jasper ...' Bella werd spierwit. 'Oh nee ... oh nee ...' zei ze nu zelf in paniek. Ze klampte zich vast op Edwards schoot om niet te gaan hyperventileren. 'Oke .. rustig .. we .. we .. wanneer hebben we haar voor het laatst gezien? Waar was ze toen?' vroeg ze zachtjes. Haar stem was hees geworden, 'Als Jacob hier iets mee te maken heeft dan ... dan ...' ze maakte haar zin niet af en kneep in haar dij van woede, ze voelde er natuurlijk niets van.

"De bruiloft"zei hij tegen haar en hij wou opstaan en naar buiten lopen maar bleef zitten. "Bella rustig,ze zal hier vast wel ergens zijn hoop ik"zei hij tegen haar en beet even op zijn tanden. Hij nam haar handen vast en keek haar aan. "Knijp daar maar in,ik voel er niets van,jij ook niet maar knijp hier maar in als het moet"zei hij zachtjes maar er was woede in zijn stem te bespeuren.

(eten)

Jacob was al vanuit het bos gerent met Renesmee op z'n rug. Hij keek rond, het Cullenhuis stond alleen, met gaan andere huizen erbij, hij kon niet gezien worden nu. Jake's nagels tikte op het beton toen hij naar het huis liep. Hij grijnsde en strekte zijn nek zodat hij met z'n neus bij de bel kon. Hij drukte met z'n neus tegen de bel die een 'ding-dong' geluid maakte. Jake wachtte eventjes, met Renesmee op z'n rug. Jake hipte van zijn ene been op het andere, Bella zou kwaad worden, dat zeker.

Bella nam Edwards handen in de hare en kneep er zacht in, ze wilde hem geen pijn doen - ookal zou het het niet voelen.- toen ging de deurbel (xD). Ze stond op en gaf Edward nog snel een kus terwijl ze hem achter zich mee trok naar de deur. Ze hield zijn hand stevig vast en deed de deur langzaam open. Ze keek verward naar de bruine wolf voor zich met Renesmee op zich. Ze voelde zich eerst helemaal leeg en daarna borrelde er een kreet in haar op. 'JACÓB!' schreeuwde ze. Ze liet Edward's hand los en schopte tegen de muur zodat hij verder open ging. Ze keek naar Renesmee op zijn rug en tilde haar er handig af. Ze plantte haar naast Edward neer en keek de Jacob-wolf nog steeds boos aan. 'ROT OP! GA WEG, IK WAARSCHUW JE. ROT OP!' schreeuwde ze, tranen stroomde over haar wangen. Ze trapte tegen de deur aan en nam hem in haar hand, ze wilde hem met een klap dichtgooien ...

Renesmee had zo genoten van de rit op de rug van de wolf. Het was geweldig geweest om zo hard te gaan. Ze kon zelf nog niet zó hard. Ze hield zich nog steeds stevig vast aan zijn vacht en glimlachte even toen hij met zijn neus op de bel drukte. Ze wist dat het nu zou komen, maar ze was te blij met zo'n grote wolf als vriend om nu te denken aan haar moeder. Tot ze de stem van haar moeder hoorde schreeuwen toen de deur open ging. Ze keek meteen heel verontschuldigend naar Bella. Ze zou hem afstraffen, maar het was Renesmee geweest die weg was gelopen. Toen tilde Bella haar van zijn rug af en schreeuwde naar hem. Ze ging voor Bella staan, tussen hen in. 'Mam het is mijn schuld niet die van Jacob. Ik ben weggelopen hij heeft niets gedaan. Hij heeft heel goed op me gelet terwijl ik in het bos was' zei ze eerlijk tegen haar moeder terwijl ze haar doordringend aankeek met haar bruine ogen.

Verward staarde Bella naar Renesmee, haar dochter nam het op voor Jacob. Ze voelde haar hele lichaam kloppen van woede terwijl ze Renesmee langzaam aan de kant schoof. Ze deed de deur weer open en keek ze een voor een aan, als laatste keek ze naar Jacob. Ze schudde haar hoofd en stapte naar buiten. 'Ga weg, stom beest, ik kom mijn beloftes na, je zou me nooit meer zien.' zei ze met verwrongen stem. Ze trilde net als Jacob voordat hij een wolf werd. 'Ik ... ik kom niet eerder terug zolang jij hier nog bent.' zei ze scherp. Ze begon langzaam te lopen. 'Ik háát je ... net zo erg als die walgelijke Sam.' riep ze hem na. Ze keek Edward nog een keer verontschuldigend aan en liep om het huis heen waar ze in eht bos verdween. Ze bleef echter aan de rand van het bos zitten, ze moest afkoelen, als ze weer zo driftig zou worden als met Edward zou ze iedereen wat aandoen ...

Edward keek naar Jacob en keek dan naar Renesmee. Hier zou hij zich beter kunnen buiten houden. . Hij keek naar Jacob en dacht naar hem 'je kunt echt beter gaan,Bella is in alle staten nu.' Waarschijnlijk werd er toch niet naar hem geleuisterd zoals altijd,maar toch deze keer kon hij beter luisteren als Jake hem niet tegen wou krijgen. "Renesmee,ik weet dat het zijn schuld niet is,maar er is veel te veel gebeurd"zei hij tegen Renesmee.

(ben weg)

Jacob keek naar Bella. Ze was echt kwaad, Billy zat fout .. dit wás het einde.. 'Doe ik, de vampiers uit Seattle, ze zijn er. Sam vroeg of ik jullie wou halen, zonder jullie gaat Forks eraan onder de nieuwelingen!' Zei Jacob duidelijk en keek Bella aan. 'Het spijt me dat je me nog moest zien, ik heb nooit tijd gehad om het je te vertellen, die avond na de bios met Mike, ik ben vrijwel meteen weggegaan..' Zei hij tegen haar. 'Shit. Hé Bella, luister nou eventjes, ik weet dat je me hoort! Hét spijt me, maar als ik niet naar Sam luister ga ik eraan! Ik kán geen roedelbevelen ontwijken, dat kan ik niet!' Jacob keek naar Edward. 'Edward, áls jullie komen zijn we op de open plek in het bos.' Zei hij en draafde weg. Hij zou Bella niet meer zien .. nooit meer .. De roestbruine wolf verdween tussen de bomen.

Edward stormde naar buiten ton Jacob was vertrokken. Hij keek naar Bella en liep naar haar toe. "Bella,ik ga naar de open plek,als je mee gaat tref ik je daar,anders hier wel weer"zei hij tegen haar en legde even zijn hand op haar schouder en drukte haar een kus op het voorhoofd. Toen liep hij weer naar Renesmee. "Luister Renesmee,blijf hier,ga niet naar de open plek want daar kom je niet levend vandaan"zei hij dan tegen zijn dochter. Dan liep hij naar binnen waarschuwde de andere en liep dan weer snel de deur uit en verdween richting open plek.

------------------

Renesmee kwam vrolijk het huis binnen gehuppeld. Het was al weer een tijdje geleden dat ze Jake had gezien in het bos. Haar bruine ogen twinkelde zoals meestal vrolijk en ze plofte neer op de bank. Het was niet zo'n hele spannende dag voor haar. En als er iets gaande was, wat dan ook, dan mocht ze daar niet aan mee doen. Haar ouders waren nog steeds heel bezorgd over haar kloppende hart. Het leek wel alsof ze af en toe vergaten dat ze half vampier was.

Edward zelf kwam ook binnen lopen,hij had een wonde op zijn arm door Jacob en op zijn rug had hij ook enkele wonde van de boom waar hij was tegen geklopt. Maar eerst moest hij Carlisle vinden om een wonde te hechten. Maar daar zat ze Renesmee een pracht van een dochter. Hij liep naar de zetel toe en zette zich daarop neer.

Ze hoorde haar vader al aankomen maar keek pas op toen hij op de zetel ging zitten. Ze staarde met grote ogen naar zijn wonden. Snel stond ze op en liep naar hem toe. 'Papa wat is er gebeurd?' vroeg ze bezorgd aan hem. Ja het was misschien heel onlogisch dat ze bezorgd was om haar vader, die tenslotte een vampier was, maar toch, dat was wat kinderen en ouders deden, bezorgd zijn om de ander. Ze veegde haar koperkleurige haar naar achter en riep Carlisle. Daarna keek ze weer naar Edward om te luisteren naar wie hem dit had aangedaan en waarom.

"Jacob,hij bloede,ik zei hem om weg te gaan omdat ik me niet in de hand had,hij ging niet weg en we vochten"zei hij tegen zijn dochter. Hij zuchte even diep en keek haar aan. Maar dit gebeurde nu eenmaal als je twee natuurlijke vijanden bij elkaar zetten en ze moesten lief doen,dan kwam het voor dat je elkaar naar de nek gaat vliegen.

Ze schrok door wat hij zei. De naam, nee dat kon toch niet. Waarom zou Jake, haar Jake, haar vader aanvallen. Ze moesten niet vechten, niet tegen elkaar tenminste. Renesmee zei niets en bleef stil staan, om daarna zwijgend op de bank te gaan zitten. Wie er ook gewond raakte, het deed haar altijd pijn. 'Is Jake ook gewond?' vroeg ze daarna bezorgd aan hem. Hadden hij en Jake echt fel gevochten of was het een redelijk klein gevecht geweest?

"Hij is gewond,hoe hard weet ik niet,maar hij is gewond"zei hij tegen haar. Hij haalde zijn schouders op en dan kwam Carlisle en verzorgde de wondes en keek hem even hoofdschuddend aan en verdween dan. "Luister Renesmee,als ik of je moeder of wie dan ook,bloed ruiken,en diegene zegt dat je moet gaan,alsjeblieft ga dan Jacob ging niet weg,en als we verder hadden gevochten werd het iemand zijn dood"zei hij tegen haar. Hij ging naast zijn dochter zitten.

Ze keek haar vader aan toen hij naast haar ging zitten. Ze wist dat weerwolven snel genazen. Gelukkig maar anders was ze nu het huis uit gestormd. Toen hij zijn woorden sprak knikte ze met haar hoofd. 'Ja zal ik doen. Gelukkig kan ik me wel inhouden' zei ze tegen hem. Ze dronk ook bloed, zo af en toe had ze dat nodig. Alleen haar drang naar bloed als het ergens aanwezig was, was vele malen kleiner dan bij volbloed vampiers. Ze was blij dat ze dat niet hoefde te voelen.

Edward keek zijn dochter aan. "Seg,jij word wel groot he"zei hij met een grijns en porde haar. "Je gaat mij en je moeder toch niet voorbijsteken met groeien he"vroeg hij droog aan haar. Zijn dochter was een jonge knappe meid,hij kon al wel raden waarom Jake met haar had ingeprent. "Nu ging het is goed tussen mij en Jake"zei hij dan en zuchte even diep.

Ze grijnsde toen hij het over haar lengte had. 'Nou misschien wel, maar ik hoop niet dat ik ouder word dan jullie. Ik bedoel wie weet hoe lang ik door ga met zo snel groeien?' zei ze tegen haar vader. Toch maakte ze er zich niet zo heel veel zorgen om. Wat hij als laatst zei deed haar opkijken. 'Echt' zei ze blij tegen hem. Ze wilde eigenlijk opspringen. Dan hoefde ze zich geen zorgen meer te maken over dat de een de ander verwondde.

"Ja we hadden een soort van vriendschap,maar die is nu helaas verbrod"zei hij tegen haar. Hij rekte zich uit en keek zijn dochter even streng aan. "Je weet toch wel dat je niet mag weglopen naar het bos he"zei hij op een lichte strenge toon. Dat was hij dus ook weer te weten gekomen van Jacob. Hij legde zijn armen over elkaar en keek Renesmee aan.

Ze keek haar vader aan. 'Maar.. maar mag ik dan helemaal niets zelf doen?! Jake kan overal opduiken dan zou je me moeten verbieden naar buiten te gaan zonder toezicht' zei ze. Aan dit soort dingen begon ze langzaam een hekel te krijgen. Hij wilde haar gewoon niet loslaten. Ze mocht niet het bis in, omdat de wolven daar waren, maar eigenlijk was alles dan gevaarlijk. Er waren genoeg andere dingen die haar konden aanvallen of iets aan doen.

Edward keek haar aan. "Misschien kan ik dat beter doen"zei hij nog kalm tegen haar. "Renesmee,je mag naar het bos gaan,maar zeg dan op zijn minst iets tegen mij of je moeder,of gewoon tegen iemand van de familie"zei hij tegen haar. Edward wou haar wel loslaten,maar dat ging moeilijk,aangezien hij wist wat de weerwolven in het globaal konden aanvangen als ze ook maar lichtjes kwaad werden. Maar bracht dat maar aan het verstand van een puber.