Het huis van de Cullens

Bella stond te rillen terwijl haar kleren water op de vloer lekte. Ze wreef met haar handen over haar boven arm en kon niets meer antwoorden toen Alice vertelde dat ze wat kleren zou halen. Ze hoorde alleen maar haar tanden hard op en neer klapperen in de ijzige stilte van eht huis. 'Renesmee, ik zou het kort houden.' flusiterde ze voor zichzelf. Ze begon op en neer te bewegen om het warmer te krijgen. Zometeen kreeg ze ook nog eens een beroerte! Ze beet op haar lip en wachtte op het wonderschone goden lichaam dat de trap ieder moment af kon komen. Het enige wat zij kon doen was klapperen.

Edward keek zijn zus aan en liep dan zijn kamer uit en liep naar beneden. Daar zag hij Bella staan. "Bella,ik weet niet of je kwaad bent,maar dit had niemand mogen zien van jullie,het had niet mogen gebeuren. Maar ik kon me niet inhouden,ik zei hem weg te gaan eerlijk,maar hij bleef staan,toen het me te veel werd heb ik hem aangevallen,en zo is het begonnen."zei hij en zette een stap naar haar toe. "Renesmee,hoe gaat het met haar? Ooh Bella ik heb zo'n spijt van wat ik deed"zei hij tegen haar zonder haar aantekijken. Dan zou ze aleen de rode ogen van Edward zien.

Bella keek argwanend naar Edward, hij zag er helemaal niet goed uit. 'Dat hadden jullie eerder mogen vertellen, dan had ik tenminste eerder weg kunnen gaan met Renesmee.' zei ze met trillende stem. Ze kon moeilijk praten met haar klapperende tanden. Ze hapte naar adem en staarde naar de grond die nu meer op een zwembad leek. 'Met Renesme gaat het, ze is overstuur. Ze is boos. Ze is bang.' fluisterde ze. Ze wilde Edward heel graag aankijken ... maar iets hield haar tegen. 'Ik wou dat ik jullie beide een klap had gegeven, dat jullie niet zouden beginnen. Ik was te laat.' zuchtte ze. 'Als dat alles is wat je wilde vertellen ga ik maar weer, ik kan Nessie moeilijk alleen laten in die ... ' ze maakte haar zin niet af en slikte moeizaam. 'Doe geen domme dingen, het is niet dat ik nooit meer terug kom. Ik ... Renesmee en Ik hebben even tijd nodig. Ik kan Jacob ook niet meer onder ogen komen. Er is teveel gebeurd.' zei ze zacht. Ze greep naar haar hoofd waar opeens de kou z'n werd deed. Een stekende pijn nam bezit over haar.

Edward keek haar aan en liep naar haar. Hij legde zijn hand op haar schouder. "Bella,ik weet dat dit op het moment niets uitmaakt,maar ik hou van je. Dit alles had niet mogen gebeuren,ik,het spijt me. Ik wou jou nog Renesmee kwetsen"zei hij nog voordat ze naar haar hoofd greep. Hij keek haar bezorgd een. "Bella wat is er"zei hij bezorgd tegen haar. Zijn blik was enkele momenten veranderd naar een overbezorgde blik.

Bella kon zich niet langer goed houden, ze liep met een vaart op Edward af en sloeg haar armen wild om zijn middel heen. 'Ik hou nog veel meer van jou. Ik zou nooit vooraltijd bij je weg kunnen gaan. Het is niet alleen jou schuld. Het is alleen zo pijnlijk. Ik dacht dat het eindelijk goed zou gaan nu Jacob een beetje bekend was bij ons. Maar ik had natuurlijk beter meoten weten.' zei ze ine en waterval aan woorden. Ze drukte haar hoofd tegen Edward's pijnlijke borst aan en snikte hartstochtelijk. 'Ik hou zoveel van je, meer dan je ooit zult geloven. Ik wil niet zometeen vertrekken. Maar zo maak ik Renesmee bang.' vervolgde ze kort. Ze bleef dicht tegen Edward aanstaan en voelde de rust in haar hoofd een beetje terug keren. Haar natte kleren maakte hem waarschijnlijk ook nat. Geweldig, hij droeg net een nieuw shirt had ze gezien.

Edward sloeg zijn armen om haar heen en luisterde naar alles wat ze zei. "Bella,ik hou ook van jou,je afwezigheid doet me pijn geloof me. Maar ga naar Renesmee,en zeg tegen haar dat het me spijt. Ook ik dacht dat het goed zou komen met Jacob,we waren een soort van vrienden,maar het mocht gewoon niet"zei hij zachtjes tegen haar. Hij streek door haar haar en voelde haar hoofd tegen zijn borstkast,hij voelde zichzelf ook al wat beter.

Bella bleef dicht tegen Edward aanstaan. 'Nee, ik weet zeker dat het voor ahar niet goed is. Ze was helemaal overstuur. Ze vroeg of ze Jacob ooit nog zou zien.' zei ze met trillende stem. Ze kwam langzaam los van Edward en voelde zich steeds meer alleen naarmate ze een stap naar achter zette. 'Ik ga nu naar haar toe. We komen ... later. Doe geen domme dingen. Je veranderd, ik zie het aan je.' mompelde ze. Ze stapte snel naar voren en gaf hem een vluchtige kus op zijn mond. Ze sprintte naar boven en nam wat kleren van Alice aan. 'Dag.' zei ze vluchtig terwijl ze door het raam sprong en in de boom belandde. Al snel was ze weer uit het zicht.

Edward keek haar aan,ze verdween,alsof ze uit zijn leven stapte. Hij wou haar nu niet laten gaan,maar of hij domme dingen ging doen wist hij niet. Hij keek naar de grond toen ze naar boven snelde en daarna verdween. Hij keek nog steeds naar de grond en een diepe zucht klonk er door de woonkamer. Hij zette zich neer in de zetel en legde zijn hoofd op zijn handen.

_____drie kwartier later :'D
Bella kwam door het veels te smalle slaapkamer raam naar binnen terwijl ze Renesmee zo voorzichtig mogelijk probeerde meet te sleuren. Ze keek naar de klerenkast van Edward die nog helemaal open stond, Alice moest er schijnbaar snel vandoor. Ze zuchtte en trok haar jas uit, eerst had ze het erg koud, nu was het veels te warm. Ze haalde haar neus op en keek naar Renesmee, 'Is alles goed? Ik heb je toch geen pijn gedaan?' vroeg ze met grote ogen. Ze smeet haar jas in de hoek van de kamer en ging bij de trap staan. 'Hij zit er nog, denk ik.' zei ze wat minder paniekerig. Ze haalde opgelucht adem en ging op het bed zitten dat behoorlijk begon te kraken. Ze had de neiging 'ssssht.' te zeggen.

Edward staarde voor zich uit en hoorde wat boven,maar liet het maar. Zijn gedachten waren troebel,net zoals toen bij Jacob. Hij stond op en wou naar buiten gaan,maar bedacht zich en liep de trap op. Hij wou weten wat hij daarboven hoorde. Hij kwam heel sloom de trap op gesteseld.

Renesmee keek naar haar moeder en daarna in de richting van de trap. Ze zag haar vader naar boven komen, veel te sloom voor zijn doen. Toen hij in haar zicht verscheen rende ze naar hem toe en omhelsde hem. Ze vond het zo fijn dat hij niet dood was, dat hij nog kon lopen en doen. Het was niet alleen zijn schuld, ook die van Jacob. Ze moest nou eenmaal zo reageren omdat ze gaf om allebij. Ze hield van hen alle twee en dat leek onmogelijk te zijn in deze familie, in deze wereld. Het liefst zou ze hen samen brengen, maar er zouden nog meer van dit soort dingen kunnen gebeuren.

Edward keek hoe zijn kleine meid naar hem toe kwam en hem in zijn armen vloog. Hij knielde naar en omhelsde haar steviger dan ooit. "Het spijt me Renesmee"zei hij zachtjes in haar oor. Hij streek zachtjes over haar warme rug. Het leek wel alsof zijn hart uit zijn borst ging slagen,alle emotie's van de voorbije uren waren nu weer vrijgelaten.

Bella keek hijgend naar de Renesmee die Edward om zijn hals vloog. Ze sloot haar ogen en hield zich stevig vast aan de deurpost. Ze was blij dat hij er nog had gezeten, hij zag er zo kwetsbaar uit. Ze bleef rustig naar haar twee grote liefdes kijken en beet op haar lip, dit mocht nooit meer gebeuren. Meteen gingen haar gedachte naar Jacob en ze snoof, hij had wel lef als hij zich nog durfde te vertonen. Ze keek naar de wind die ging liggen buiten en grijnsde dom naar het natte raam, misschien hadden ze eventjes moeten wachten. Ze begon van de trap af te lopen naar Edward en Renesmee en bleef voor ze staan, alles was goed nu tussen hen, deze band mocht nooit meer kapot gaan. Ze moest met Edward praten, ze moest zeggen dat ze het hem vergaf, hij kon er niets aan doen. Iedereen verloor z'n zelfbeheersing wel eens.

Bella glimlachte en gaf Renesmee een aai over haar hoofd. Toen ze dicht tegen Edward aanstond drukte ze zichzelf tegen hem aan en sloot haar ogen. 'Ik ben blij dat ik niet langer heb gewacht met terug komen.' fluisterde ze. Ze ademde zijn geur in en opende haar ogen langzaam. Ze streek met haar vinger langs zijn wang en maakte zich met veel tegenzin van Edward los. Ze trok hem mee naar boven en keek met open mond naar de milde zon die opeens scheen. Ze ontwaakte na een paar minuutjes uit haar trance en snoof, ze had echt moeten wachten, het weer was zo ... zo ... zo gemeen. Ze kon geen ander woord bedenken. Ze klom gemakkelijk uit het raam en trok Edward met zich mee, hij mocht zich niet meer schuldig voelen. Ze had spijt van haar uitbarsting.

Edward keek haar aan en sloot zijn ogen even. Toen werd hij meegetrokken met haar. De zon,ach wat kon het hem ook schelen,hij was bij een van zijn dierbaarste schatten. Hij klom zelf ook uit het raam en keek Bella nog steeds aan. Dan raakte de zon zijn huid en begon hij als het ware te glinsteren. Dit voelde voor hem net zoals de keer dat hij Bella vertelde wat hij was. Maar nu was hij blij dat ze zelf een vampier was.

wat later
-------------------

Edward kwam met Bella in zijn armen aanlopen bij het huis,hij duwde de deur open en liep naar de woonkamer. Daar legde hij Bella neer en bleef de hele tijd haar hand vast houden. "Alice,Carlisle maak dat je hier bent"brulde hij naar de twee moesten ze er zijn. Als Renesmee dit maal zou komen,dan zou hij het dit keer allemaal vertellen. "Je gaat niet dood Bella,dat laat ik niet toe"zei hij tegen haar.

Bella lag nog steeds te creperen van de pijn. (vechtscéne twilight (a)) Toen Edward haar neerlegde op de koude bank voelde ze het tegen haar huid prikken, ze was erg warm. Ze maakte nog steeds wilde bewegingen en er kon niet meer dan 'Ah ' of 'Arg.' uitkomen. Ze voelde haar hoofd gemeen bonken en beet op haar tanden, 'Het is zo warm.' hijgde ze. Ze kneep niet al te hard in Edward's hand en schopte wild met haar benen. 'Mijn hoofd ... ik zie niets.' zei ze terwijl ze de wazige vlek die ze voor Edward aanzag.

"Probeer te kalmeren,Bella"zei hij tegen haar. Hij voelde de kneep van Bella in zijn hand. Ze was inderdaad warm,niet normaal warm,ze leek even weer mens. Waar waren Alice en Carlisle nu? Een van hun moest hier zijn,en wel nu. Hij was bang,dat merkte je aan zijn manier van doen.

Alice had de boze roep van Edward gehoord en kwam aandribbelen met het koffertje in haar handen. 'Ik had gezien dat jij met een gewonde Bella hierheen kwam.' zei ze zacht. Ze keek naar Bella die onder wat bloed zat en hield haar adem in. 'Jezus, jullie zijn wel hetzelfde, wat heeft ze nou weer gedaan?!' vroeg ze droog. Ze knielde naar Bella op de bank en bekeek haar gezizcht. 'Dit gaat pijn doen, maar als ze zo hard blijft spartelen kan ik niets doen. Neem haar eens op schoot Edward, misschien wordt ze daar rustig van.' murmelde ze. Ze maakte het koffertje open en haalde de naald eruit en een spalk. Ze bleef rustig wachten tot Edward deed wat ze had gezegd.

Edward keek naar Alice en snoof. "Embry"zei hij aleen maar tegen haar. Hij zette zich op de zetel en nam Bella op zijn schoot. "Bella,heel even rustig zijn,Alice gaat je verzorgen,zodat de pijn op houd"zei hij zachtjes tegen haar. Haar gezicht zat onder diepe sneden,haar been was zelf ook aan het bloeden,door de beet van Embry. Zelf bloede hij ook en had hij bloed aan zijn vingers kleven,maar dat gebeurde wel meer.

Bella probeerde te kalmeren maar het lukte niet. Alles deed teveel pijn. Ze dacht aan de hechtingen van Edward, het had er zo pijnlijk uitgezien. Ze bleef kreunen van de pijn en probeerde rustiger te worden om te bedenken dat ze bij Edward was. Ze zag nog steeds niet en wreef wild in haar ogen in de hoop weer iets te zien. Edward's koude huid tintelde tegen die van haar aan. 'Wat gebeurd er met me?' piepte ze. Ze werd door Edward op schoot genomen en krulde zich tegen hem aan. 'Nee .. net als Embry ... ze willen me dood ... Ik mag neit ... Jacob ... Em ... Sam ..' zei ze paniekerig. Warme tranen stroomde weer over haar wangen en maakte het shirt van Edward nu nat. 'Ik .. ik .. deed niets.' snikte ze terwijl haar lichaam schokte.

Alice keek droog naar Bella en begreep haar pijn. 'Ik ga je pijn doen dat wel ... maar ik maak je beter. En geloof me nou maar, Carlisle heeft me alles uitgelegd, ik ben heel goed!' probeerde ze de hysterische Bella rustig te krijgen. Ze keek schuin naar Edward, 'Misschien moeten we haar slaan, dan wordt ze rustig.' zei ze droog. Ze keek naar het been van Bella en besloot daar te beginnen, ze was tenminste niet meer zo aan het spartelen bij Edward op schoot, een wonder wat hij allemaal kon doen. Ze pakte het vloeibare spul uit het koffertje en sprenkelde het over Bella's been, dit zou heel erg branden ... maar eht moest. Het gif van een weerwolf was nooit goed voor een vampier.

Edward keek naar Bella en sloot zijn ogen,dit wou hij niet zien. Hij legde zijn armen om haar heen en hield haar kalm,zelf stond hij zowat op ontploffen van woede voor Embry. "Sam en Jake,zullen weldra hier zijn om te kijekn hoe het met je gaat,ze zullen Embry wel aanpakken"zei hij tegen haar. 'En anders doe ik het wel'dacht hij erachteraan. Hij streek zachtjes maar kalmerend over haar rug,en bleef haar in fluisteren dat het wel goed kwam.

Bella hield Edward's middel stevig vast terwijl haar bovenlichaam op zijn schoot rustte. Toen ze voelde dat Alice iets op haar been goot begon ze te gillen, het spul brandde enorm, ze werd misselijk van de geur. 'Auw! Niet doen!' riep ze woest. Ze begon met haar goede been te trappen en schopte merendeels tegen de bank aan. 'Ik voel me niet goed.' piepte ze tegen Edward's borst. Ze begon weer lichtelijk te trillen en bleef maar wild schoppen met haar goede been. 'Niet doen!' hijgde ze. Ze begon weer te gillen, was iedereen dan tegen haar! De snee in haar gezicht begon weer akelig te kloppen, snel begroeg ze zichzelf in de greep van Edward en bleef daar bibberen.