Het huis van de Cullens

Renesmee zag de verandering die in zijn gezicht speelde. Hij wilde haar iets vertellen en dat deed hij ook. Ze luisterde goed naar de woorden en begreep ze, maar toch kon ze het niet echt begrijpen. Het liefste zag ze de weerwolven en de vampieren samen. Ze moesten een keer vriendelijk tegen elkaar doen en zich gedragen als broeders. Maar Edward zou haar dus niet laten gaan. Dan moest ze maar snel groter worden zodat ze snel het huis uit kon lopen als iemand niet keek. Ze wist dat het moeilijk zou worden met twee van die snelle ouders en een heleboel dingen zoals iemand die gedachte kon lezen. Ja, het zou heel lastig worden.

Hij keek naar zijn dochter en zuchte kort. "Renesmee ik wil aleen het beste voor je,later mag je desnoods naar hem toe gaan,maar voornu blijf je hier"zei hij lichtjes streng maar natuurlijk niet te. Hij streek over haar wang en drukte een kusje op haar voorhoofd. Dan zette hij zich op de grond en Renesmee ook.

Bella kwam langzaam aangeshockt in het huis, het regende en ze was zo snel als ze kon naar huis gerend. Ze stond als een verzopen kat op de deurmat en zuchtte, een vieze honden geur vulde haar neus. 'Báh!' riep ze terwijl ze haar neus ophaalde. Ze 'vloog' zo snel ze kon naar de badkamer en trok andere kleren aan, ze liet de rest op de grond liggen en liep de kamer in waar ze Edward hoorde. In de deur opening bleef ze staan en knikte naar Esmee, een warme blik ging naar Edward en Renesmee, aan de houding van Edward kon ze zien dat hij zich zorgen maakte. Ze smolt (voor zover dat kon) en liep naar hem toe, ze sloeg haar armen om zijn middel en nestelde haar hoofd tegen zijn koude rug. 'Raad eens wie ik ben?' vroeg ze lachend.

Later.

Bella kwam het huis ingerend en keek verwilderd om zich heen, wat haatte ze Jake toch, hij kon oprotten met die Sam van hem. Ze schopte hard tegen een tafel aan die kapot viel op de grond en gromde boos. Ze liep als een bezetene rond het huis en voelde alles in haar lichaam prikken. Ze sprintte naar boven en ging de badkamer in, met een harde klap gooide ze de deur dicht en liet zich op de grond zakken, ze moest rustig worden anders ging het fout. Ze ademde diep in en uit en trilde over haar hele lichaam - net als Jacob die een wolf werd - en trok haar knieën op. Ingelkaar gedoken bleef ze op de koude badkamer vloer zitten en verloor har woede niet, ze was zo boos, ze zou alles kunnen kapotgooien, ze kon niet tot rust komen, niet nu, ze zou iemand pijn doen. Ze liet een oerkreet horen en trapte hard tegen de badkamer deur aan terwijl ze kreten als 'aaaaaaaaaaaaargh.' liet horen.

Edward was zelf net het huis binnen gekomen,en liep wat droogjes rond. Opeens hoorde hij een oorverdovende kreet en hij keek meteen naar boven. Toen hoorde hij een stamp tegen een of andere deur en hij liep naar boven. Bella's geur werd hier heel sterk,veel te sterk zelf. Hij liep naar de badkamer en bleef buiten staan. "Bella,wat is er aan de hand,heeft Jacob iets gedaan,of was het een andere hond"zei hij dat laatste met een grom onderdrukkend.

Bella liet nog meer kreten horen en stampte nog harder tegen de muur naast de deur. Ze werd er alleen maar aggresief van. Ze bleef op de grond zitten en krulde haar knieën op, pas toen hoorde ze de stem van Edward ... 'Edward.' piepte ze. Ze maakte zich nog kleiner dan ze al was en trapte nog een keer tegen de muur. Ze kon hier niet blijven, ze zou alleen maar onrust wekken. Ze kon het niet helpen toen de tranen begonnen te stromen, ze kwam half overeind en haalde het slot van de deur. Ze ging weer op de grond liggen om weer het kleine bolletje te vormen en voelde haar lichaam schokken. Waarom ging alles meteen mis nadat ze was getrouwd? het hoorde mooie dagen te zijn! Ze bleef als een kwetsbaar 'mens' op de grond liggen en het kon het niet meer schelen.

Edward hoorde nog meer stampen van razernij en was bezorgd om haar. Toen hij het slot van de deur hoorde halen trapte hij de deur open en keek Bella aan. Hij kon het niet aan haar zo te zien en knielde bij haar neer,en tilde haar met gemak op. Hij liep dan met haar naar de woonkamer en zette zich zo in de zetel met haar. "Bella,wat is er aan de hand"zei hij zachtjes tegen haar.

Bella voelde wel dat ze verplaatst werd maar ze had geen idee waar heen. Ze hing als een pudding in Edwards armen en hield zijn shirt zo stevig vast dat ze bang was dat hij zou scheuren. Toen ze eenmaal zaten werd ze wat rustiger want ze wou Edward niet verwonden. 'J ... J ... Jak ..e' zei ze hakkelend. Ze kon het woord niet eens uit haar mond krijgen. Ze sloot haar ogen weer nadat ze even had gekeken naar haar omgeving en nestelde zich nog meer tegen Edward aan, zijn aanwezigheid deed haar goed, ze werd er rustiger van. 'S ... S .. Sam!' zei ze boos door haar verdriet heen. Ze dacht meteen aan haar belofte en begon nog meer te huilen. 'Ik .. ik .. ik zei dat hij me nooit meer zou zien, Ik wil hem nooit meer zien! Ik haat hem!' riep ze boos. Ze voelde zich net een klein kind maar wat kon het haar schelen haar leven was verwoest!

Edward luisterde naar haar,maar hij zag geen uitweg hierin. "Bella,ik,je leven is niet verwoest,het komt wel goed me Jake,hij en ik komen al overeen met elkaar. Maar haat hem niet Bells,ik heb gehoord van Jake wat Sam allemaal zei,maar Jake voelt hier anders over,hij klonk geloofwaardig"zei Edward tegen Bella. Hij streek zachjes over haar schouder en drukte een kus op haar voorhoofd.

Bella luisterde half naar Edward's woorden toen ze overeind vloog en hem boos aanstaarde, ze maakte een rug gebaar terwijl haar hele gezicht nat was geworden van de tranen. 'Oh, dus nu kies jij zijn kant?! Hij is ook zoooo lief, ik. háát. hem. Ik zal hem altijd haten, en ik zal hem ook nooit meer zien! Hij kan van mijn part dood vallen, die achterbakse ...' ze stopte terwijl haar shirtje nu helemaal nat werd en ze haar vuisten had gebalt, ze stond op het punt weer weg te lopen en alles op haar pad te vernietigen. 'JAKE IK VERMOORD JE!' schreeuwde ze zo hard als ze kon. Ze snoof en begon hard te stampen. 'VAL DOOD VAL DOOD VAL DOOD!' riep ze nog harder. Ze liet zich op haar knieën vallen en begroef haar hoofd weer. 'Alles .. weg ... schaduw ... leven ... Edward ...' snikte ze.

"Ik kies geen kant voor een weerwolf of hond,ik wou voor jou beter met hem overweg kunnen gaan"zei hij lichtjes kwaad tegen haar. Hij legde zijn hand op haar schouder. "Ik kan hem van mijn part laten doodvallen,lijkt me nog wel leuk ook"zei hij met een grijns tegen haar. Hij knielde neer bij haar en zuchte diep. "Niet alles is weg,ik en Renesmee,en Alice en Esme,wij zijn er ook nog voor je"zei hij zachtjes tegen haar.

(Ben weg)

Bella werd weer rustiger van Edward en probeerde al haar woede in te houden, ze hoorde aan zijn toon dat hij wat kwaad was geworden. Ze had meteen spijt van haar uitval en keek op, ze schudde haar hoofd en vloog Edward om z'n middel. 'Je hebt gelijk, ik stel me aan.' zei ze droogjes. Ze drukte haar gezicht tegen zijn marmeren borst aan en trilde nog wat na. 'Ik waardeer het heel erg dat je probeerd goed met hem om te gaan, echt heel erg.' zei ze. Ze nam Edward's gezicht in haar handen en drukte een kus op zijn lippen. 'Maar nu hoeft het niet meer, tenminste niet voor mij, als ik hem ook maar een keer zie dan ga ik weg ... niet bij jou of bij Renesmee maar ik blijf niet langer dan 5 minuten op dezelfde plek als .. als die hond.' zei ze boos. Ze snoof nog een keer en gaf Edward nog een kus. Ze had helemaal niet stil gestaan bij zijn woorden, hij deed zo zijn best en zij kon alleen maar kwaad zijn. Ze nam zijn middel weer en bleef er heerlijk tegenaan liggen.

(ok)

Edward luisterde aleen maar naar haar en streek zachtjes over haar schouders. "Het zal wel weer goed komen Bella,ik heb informatiee gekregen,er zijn vampieren uit Seatle in aantocht volgens hem"zei hij tegen haar. Hij legde zijn armen om haar heupen en gaf haar een kus op haar lippen terug.

Bella verstrakte en voelde een brok in haar keel. 'Uit Seattle? M .. moeten we weg?' vroeg ze met trillende stem. 'Met Jacob hoeft het helemaal niet meer goed te komen. Hij kan ... hij moet oprotten, ik wil hem noooooit meer zien.' zei ze boos. Bella kwam wat overeind en streek zachtjes langs Edward's rug. 'Je maakt me rustig.' zei ze een beetje verontwaardigd. Als Edward er niet was geweest zou ze nu het huis waarschijnlijk hebben afgebroken. Ze verwachtte nu half dat Jacob door een raam naar binnen zou springen, ze zou dan nog kwader worden. Gelukkig gebeurde er niets en sleepte ze Edward mee naar de bank. 'Je gaat niet weg .. niet alleen.' zei ze murmelend. Ze veegde de laatste druppels van haar gezicht en probeerde een neutraal gezicht te trekken.

Edward keek haar aan en wist dat ze niet weg moesten. Toen ze op de zetel zaten keek hij haar aan en zuchte even. "We moeten niet gaan,maar waarschijnlijk zullen Alice en ik gaan kijken waar ze al zijn,en dan komen we gelijk terug"zei hij tegen haar en gaf haar een kus op haar lippen. Dat ze Jake nu wat haate wekte bij hem een glimlachje op. "Er moet iemand zijn,die dat kan"zei hij zachjes tegen haar. Maar Bella moest hier blijven gedurende de tijd dat hij en Alice weg waren,ze moest op Renesmee letten. Maar hij kon haar niet aleen laten,niet met Jacob en Sam op de loer.

Bella schudde ongelovig haar hoofd. 'Ik ga echt neit hier stil blijven zitten terwijl jij of Alice half dood gaat als jullie die vampiers gaan zoeken!' zei ze verontwaardigd. Ze ging op Edward's schoot zitten en nam hem in een soort van houdgreep. 'Ik laat je niet gaan.' zei ze droogjes. Ze was niet van plan los te laten todat Edward van gedachte veranderd. 'Ik wil best op Renesmee letten, heeeeeel graag zelfs maar ik wil niet dat je alleen met Alice gaat.' ging ze verder. Ze kon het beeld van Victoria en Edward al niet uit haar hoofd krijgen, laat staan een beeld van Edward en Alice tegenover een aantal onbekende vampiers. 'Als die vampiers naar La Push gaan kunnen die mormels het wel regelen.' zei ze alsof ze iets nieuws ontdekte en daar erg trots op was. Ze noemde Jacob's soort nooit "mormels" of "honden" maar ze was zo kwaad, ze kreeg zijn naam amper uit haar mond. Nog steeds had ze Edward ik de soort van houdgreep. 'En als jij niet luisterd ga ik Alice overhalen.' zei ze dom.

Hij keek Bella aan en grijnsde even. "Denk je dat ik aleen met Alice ga,ik neem Carlisle,Emmet en Jasper ook mee,we gaan aleen kijken waar ze zijn,wil je alsjeblieft hier blijven,toe doe het voor mij"zei hij tegen haar en keek haar even aan. Hij was gewoon bang om haar te verliezen en ook omdat ze haar krachten nog niet kende. "Als ze naar La Push gaan moeten ik en Jasper daar heen,om het de wolven te zeggen wat onze tactiek is en hoe we ze het best kunnen doden"zei hij tegen haar.

'Nee .. je mág niet gaan, zelfs niet met je hele familie ... Ik wil je niet kwijt.' zei ze beteuterd. Ze liet Edward eindelijk los uit de houdgreep en liet haar handen in haar schoot zakken. 'Ik wil niet dat je gaat ... het mag niet.' ze wist dat ze deze zin al een paar duizend keer had herhaald maar wat kon het haar ook nog schelen. 'Niemand mag meer naar die stomme wolven toe! Ik zal zelf wel gaan onderzoeken welke vampiers het zijn, kan ik ook meteen uitvinden wat mijn gave is.' zei ze opeens bedachtzaam. Ze dacht aan Renesmee en schudde haar hoofd, 'Maar Nessie ...' zei ze zacht. Ze bleef rustig op Edward's schoot zitten terwijl ze met haar benen door de lucht zwiepte en wat bedacht. 'Maar die vampiers kunnen ook híer heen komen, en dan is niemand daar.' zei ze. Waarom liet ze alle negatieve punten horen, waar waren de positieve punten? Ze snoof en zag het beeld van Jacob weer voor zich, met Sam naast zich. 'IK HAAT ZE ZO ERG! IK HAAT SAM! IK HAAT JACOB!' schreeuwde ze weer. Ze voelde de warme tranen weer over haar wangen stromen en vervloekte haar emoties. 'IK HAAT SAM, DIE DOMME SAM! STOMME JACOB!' riep ze weer hard. Ze sloeg haar armen om Edward heen en schokte over haar hele lijf, wat stelde ze zich toch aan. Het was net over en nu begon het plots weer, ze kon niet met het idee overweg... niet nu ...

Edward keek haar aan en luisterde naar haar en zuchte even. Toen ze begon te roepen sloeg hij zijn armen om haar heen. "Ik ga niet"zei hij zelfbewust vanzichzelf. Hij legde zijn hoofd tegen haar aan en streek zacthjes over haar schouder. "En jou laat ik ook niet gaan,allesins niet aleen"zei hij zachtjes tegen haar. Hij sloot zijn gen voor enkele seconden en keek haar dan weer aan.

Bella hoorde de woorden van Edward nauwelijks maar het drong wel tot haar door dat ze moest kalmeren. Ze liet nog een paar vervloekingen horen en blijf uittrillen op Edward's schoot. 'Als jij er neit was was ik nu allang naar Jacob en Sam gegaano m ze te verslinden, natuurlijk zou ik geen kans maken ...' bij die gedachte slikte ze. Haar stem had een vreemde hese klank gekregen. Ze was blij dat Edward bleef, 'Ik ga niet .. zolang jij ook niet gaat.' zei ze vastbesloten. Ze bleef tegen Edward aan hangen en voelde de laatste trillingen uit haar lichaam verdwijnen. 'het doet zo'n pijn.' zei ze plots. Ze streek over Edward's arm heen en weer terwijl ze zich klein maakte, Edward zou waarschijnlijk niet begrijpen waar ze het nu opeens over had. Ze zuchtte een paar keer en wist nu helemaal zeker dat ze weer rustig was, ze zou niemand pijn doen .. tenminste, niet de mensen van wie ze hield.

(srry ik lette ff niet op, zag niet dat je had gepost .. O.O)

Edward keek haar aan en zuchte even. "Bella,je kan gaan,maar geloof me als de rest van de roedel er ook is,zit je met een probleem,en ik laat je niet gaan,moest je nog ooit naar daar willen"zei hij tegen haar. Toen ze zei dat het pijn deed snapte hij het niet maar het had vast iets met haar en Jacob te maken.Hij streek nog steeds zachtjes heen en weer over haar schouder,ze was misschien kalm,maar dit deed hij nu eenmaal. "Zeg Bella,moest je me niet kenne,zou je me dan harteloos vinden"vroeg hij opeens uit het niet.

Bella glimlachte flauwtjes, 'Ik ga nooit meer naar die mormels ..' brieste ze. Ze dacht nog eventjes aan het idee en keek verward op van Edwards vraag. 'Harteloos? ... Jij?' vroeg ze dom. Ze tuitte haar lippen bedachtzaam en tikte op Edwards voorhoofd. 'Als ik je geheim niet zou weten, en nooit zo intens met je was omgegaan ... misschien een beetje? Je deed wel erg onbeleefd toen je me vor het eerst leerde kennen, en vervolgens vertel je dat je niet zonder me kan leven ... maar Edward, jij bent echt niet harteloos, ookal klopt je hart dan niet meer. Ik snap niet waarom je daar aan zou denken, je bent het allerbeste van deze gekke mytische wereld!' zei ze droogjes. Ze nam zijn gezicht in haar handen en drukte een kus op zijn mond. 'Niet aan zulke gekke dingen denken hoor.' zei ze met een grijns.

Edward keek haar aan en streek nog steeds over haar schouder. Toen ze over zijn vraag begon,en over het begin van Edward en Bella. "Je weet waarom dat was,maar nu ben ik niet onbeleefd meer ofwel"zei hij met een grijns en kuste dan even met haar mee en dan porde haar dan zachtjes in haar zij. Hij keek haar met een glimlach aan die veel meer uitstraalde dan geluk,die glimlach straalde hartstocht en eeuwige verbintenis uit.

(Even voor de duidelijkheid. Ik ben hier niet meer Dat jullie het weten. Ik ben weg gelopen naar het bos, in dat topic met Jake )