Zitten

"Bella met jou ben ik een hele lange tijd gelukkig,ik zie je dood graag Bells"zei hij tegen haar en gaf haar een kus op haar lippen en streek er daar na zachtjes over. Hij keek haar even diep in haar ogen aan en dacht even aan iets. Maar daar had hij nu niet het juiste voorwerp voor bij.

Bella glimlachte en verlegen kromp ze in elkaar. 'Dan wist je zeker ookal dat ik het aller gelukkigste vampiers meisje ben?' fluisterde ze lachend. Ze bleef heel stil zitten toen Edward haar kuste en sloot haar ogen, ze luisterde naar de wind die door de bladeren ruisde en vergat alles om haar heen, 'Maar goed ... we waren bezig met een wedstrijdje toch?' riep ze lachend. Ze maakte zich los van Edward en sprong een boom verder. 'Pak me maar!' riep ze speels. Ze grijnsde en klom hoger de boom in.

Hij keek haar aan en sprong haar achterna. Hij klom sneller als haar en klom dan na een tijdje ook naast haar en grijnsde even. "Niet zo traag Bells"zei hij tegen haar en sprong naar een andere boom,richting de plaats waar hij haar had ontmoet en gered. Je zag aleen zijn koperbruine haardos nog in de verte.

Bella was uit de boom gevallen en had Edward verder zien gaan, ze had echter geen pijn en sprong meteen weer in de boom, ze zou natuurlijk ook kunnen gillen van de pijn, dan zou Edward terug komen en kon ze een sprintje nemen. Ze grijnsde maar liet het idee varen, ze sprong nog sneller door de bomen en zag Edward's bronzen haren in de verte. Ze kwam na lang springen aan en ging uitgeput op een tak zitten. 'En ik dacht nog wel even dat ik je had.' zei ze licht hijgend. Ze bleef rustig zitten en wachtte op een reactie van Edward terwijl ze zijn gezicht bestudeerde.

"Maar Bells je hebt me toch"zei hij tegen haar en sprong naar haar toe. Hij gaf haar een kus op haar lippen en streek zacht met zijn vinger over haar wang. Hij staarde weer is in haar ogen met zijn goud/gele ogen,hij bleef haar blik vast houden en glimlachte heel kort naar haar.

Bella wou net wat zeggen toen Edward haar aanstaarde en ze bedwelmd werd door z'n goud/gele ogen. Ze bleef hem aanstaren en voelde zijn lippen nog nabranden op de hare. Ze wendde haar egzicht af en viel bijna van de tak af. 'Jezus, ik kan nog steeds niet omgaan met jou aanrakingen ... okal zou je denken van wel.' zei ze zachtjes, een beetje beschaamd. Ze glimlachte en ging op de tak zitten terwijl ze Edward ondeugend aanstaarde. 'Gelukkig ehb ik je, ik zal je ook nooit laten gaan.' zei ze lachend.

"Wel de tijd zal het leren"zei hij tegen haar en grijnsde even. Hij streek zachtjes over haar wang en gaf daar dan ook een kusje op. "Ik laat jou ook niet meer gaan Bells"zei hij tegen haar en keek haar nog steeds aan. Hij zelf bleef op de tak staan om toch het gewicht nog te verdelen.