Even niks doen.

"het gif moet eruit,anders,nou je weet het wel"zei hij lichtjes grommend tegen hem. Hij keek naar de grond,nu ging het goed tussen hun,was het eens te meer verpest. Tja stop nooit een bloedende hond bij een vampier. "Tenzij je dood wil,bewijs je mij nog een dienst mee ook"zei hij dan.

Jacob gromde en draaide zich om. 'Ik ga nog liever dood.' Zei hij kortaf. Hij keek weer naar voren, hij ging weer liggen, het leek zwak, maar als hij ging lopen verspreidde het gif zich alleen maar sneller. Jacob keurde Edward geen blik meer waardig. Altijd al geweten dat bloedzuigers niet te vertrouwen waren ..

"Ik zou maar een beetje dimmen,je praat hier nog altijd met de vader van Renesmee. Wil je nu hulp of wil je Renesmee en Bella voor eeuwig verlaten"zei hij krachtig tegen heml. Jake was zijn limiet aan het overschreiden,als hij nu niet ophield dan zou hij weer beginnen vechten met hem,en deze keer tot de dood.

Jacob ademde zwaarder. 'Je dóet maar, je weet dat Renesmee niet te stoppen is door jullie, dat zag ik die ene keer wel in het bos.' Zei hij tegen Edward, een valse grijnsd speelde om zijn snuit heen. 'We zullen wel zien wat Bella ervan denkt!' Gromde hij. Bella moest zij huil nu ook wel kennen, dacht hij. Hij slaakte een heldere huil naar Bella. En grijnsde toen naar Edward. 'Binnen 3 tellen is ze hier.' Gromde hij.

"Ik zou maar uitkijken wolfje"zei hij kwaad tegen hem en balde zijn vuisten. Als hij een gevecht wou kon hij er een krijgen,het boeide hem zelfs niet of Bella er bij was of niet. Daar handelde hij het later wel met af,hun relatie kon in gevaar komen,daar had hij bang voor. Maar die hond voor hem had het te ver gedreven.

Bella was op een afstandje bij de weilanden, ze was aan het jagen en haar ogen hadden weer de mooie gouden kleur gekregen. Ze wilde net naar huis gaan, naar Renesmee, Carlisle en de rest toen ze een huil hoorde. Die huil herkende ze uit duizenden, 'Vreemd ... Jacob? Waarvoor zou hij nou weer huilen? Midden op de dag?' mompelde ze. Ze hief aar schouder en bleef even afwachtend naar de grond staren ... was het misschien een grap van Jared .. of Paul ... of Embry? Ze zuchtte, 'Nee, dat kan niet ... Dit is een levensechte huil van Jake.' murmelde ze weer tegen zichzelf. Ze klopte haar kleren af en begon te rennen.

Een eindje verderop zag ze 2 'personen'. Ze kreeg steeds meer argwaan toen ze in het silhouet op de grond Jacob herkende en in het staande geval Edward. Ze hield haar adem in -eigenlijk hoefde ze niet te ademen maar het was een gewoonte geworden- en liep naar de twee toe, ze bleef op een afstandje kijken naar de bloedende Jacob en de verwilderde Edward. Dit was niet goed. Er waren geen woorden nodig vond ze, ze ging op een grote steen die naast haar stond zitten en trok haar knieën op awarop ze haar kin liet rusten. Nou, als ze het zo overzag was Jacob aagevallen, of Edward .. die zag er ook niet bepaald gezond uit. Ze probeerde zo rustig mogelijk te blijven en keek afwachtend naar de twee, 'Zo ...' mompelde ze net hard genoeg. Edward stond in een aanvalshouding ... 'Nou beide even kalm worden ... Jake? Waarom huilde je naar me? Of ben ik hier helemaal verkeerd?' zei ze sceptisch met hese stem.

Jacob keek naar Bella. 'Hélemaal verkeerd?!' riep hij kwaad. Hij gromde diep. 'Dát méen je niet, die bloedzuiger van je probeerdt me de dood in te duwen.' Gromde hij naar Bella en keek weer naar Edward. Jake stond op, hij nam een gevechtshouding aan, zetten zijn nekharen overeind en gromde. Hij trok zelfs zijn lip op. Dít kon niet meer. 'Ik blijf bij wat ik tegen je heb gezegt, wíj kunnen niet samen.' Gromde hij.

"Ik had gezegd dat je moest weg gaan,je had moeten luisteren. Of je had me gelijk de kop moeten in slaan,was je van mij vanaf"zei hij zowel tegen Jacob als tegen Bella. Hij stond er nog steeds met gebalde vuisten,en zijn blik voorspelde niet veel goed. "Val me dan aan hond die je bent"brulde hij naar hem. Hij keek even kort naar Bella,maar al gauw focuste hij zich op Jacob de wolf.
Nu wist Bella nog niet wat er gebeurd was maar dat kwam later nog wel. Nu had hij er genoeg van,van heel die mislukte wolf die daar stond. Hij zakte een beetje door zijn benen om wat meer stabieler te staan tegen over hem.

(Ik pis half in m'n broek van de lach :'D Ik snap niet waarom ...)
Bella keek droog naar Jacob en Edward. 'Lekker dan.' zei ze nog droger. Ze bleef rustig zitten en zette een fake smile op. 'Ah toe nou, ga nou niet elkaar afmaken, er zijn meisjes bij!' zei ze luchtig. Ze liet zichzelf even helemaal slap worden en veerde toen overeind. 'Jake, jij huilde naar me, vertel wat is er aan de hand?' merkte ze op. Ze keek naar Edward en Jacob die veels te vijandig tegenover elkaar stonden. Wat moest ze doen? Ze wipte zenuwachtig van haar ene been op het andere. Als er nu niets zinnigs uit hun mond kwam dan smeerde ze hem, het was hun probleem en daar zou ze zich verder niet mee bemoeien. Ze had de neiging om tussen hen in te gaan staan ... Die houding van Edward kende ze maar als te goed, die houding beloofde echt niets goeds .. En die van Jacob was net zo erg. Met een zucht bleef ze naar hen kijken en smeekte in haar gedachte niet te vechten.

Jacob keek eventjes naar Bella. 'Om je te laten zien hoe ik die bloedzuiger af maak.' Gromde hij, dat was zíjn teken. Jake sprong omhoog, richting Edward en drukte hem tegen de grond, Jake ging grommend boven hem en drukte zijn nagels in de borstkas van Edward. 'Beweging zou alleen maar meer pijn doen,' Gromde hij en spande als zijn spieren aan. Hij keke niet naar Bella om háar reactie te peilen.

(ik snap wel waarom denk ik)

Edward keek nog steeds naar Jacob. "Ja,leg het haar dan uit huilebalk"zei hij fel tegen hem. Hij spande voor enkele momenten al zijn spieren in zijn hele lijf op,zodat hij een nog ergere uitdrukking kreeg. Zijn knokels zagen nog witter dan hij zelf was,van de woede die nu in hem zat en de kracht die hij al enkel op zijn knokels uitoefende. Edward wou gaan uithalen naar hem en wel nu. Ook al was Bella erbij. Even werden zijn gedachten troebel door Bella en spookte er een beeld van hun door,een van vroeger. Even verscheen er een hele kleine glimlach op zijn gezicht,maar dan duwde hij die gedachte weg,en kwam die kwade Edward weer.
Toen voelde hij de harde grond onder zich en de nagels van iJacob in zijn borstkast. Hij wist dat bewegen zeer kon doen,daar kon hij zelfs aan sterven. Maar eigenlijk was hij al dood dus het maakte hem niet veel uit. Edward had nog steeds al zijn spieren opgespand en daardoor voelde hij de pijn wat minder. Hij beet dan krachtig in de poot van Jacob op kroop onder hem uit en keek even naar zijn bebloede borst. Dit was genoeg. Edward stoofde op Jacob af en nam hem bij zijn nek vel en drukte hem hard tegen de grond en beet hem dan in zijn hals. Dan liet hij hem gaan en wankelde even op zijn benen,maar hij hield zich staande,het bloed stroomde over zijn hele borstkast.

Renesmee had de stemmen van haar vader en Jake wel gehoord. Voor een vampier waren ze niet te missen en dus ook niet voor haar. Snel stond ze op en rende zo snel als ze kon naar waar het geluid vandaan kwam. Toen ze de bosjes uit schoot bleef ze stokstijf staan en keek naar de twee. Haar bruine ogen vulde zich met tranen, terwijl ze naar Jake en Edward bleef kijken die elkaar af aan het maken waren. Een kant kon ze niet kiezen. Ze kon er alleen tussen staan, toekijken en hopen. 'Hou op!' gilde ze. De tranen gleden over haar wangen, maar haar ogen vulde zich opnieuw. Konden ze nooit eens vriendelijk tegen elkaar zijn. Konden ze elkaar voor één keer niet willen afmaken.

Bella schrok zich dood door de reactie van de twee jongen voor zich. Ze liet een hoge gil horen toen ze elkaar begonnen af te maken, 'Jake! Edward! Kappe nou!' riep ze wanhopig. Ze schrok nog meer toen Renesmee opeens was verschenen en aan het huilen was. 'Renesmee!' riep ze nog hoger. Ze voelde hoe alles opeens vertraagde, zo snel als ze kon liep ze naar haar dochtertje toe en omhelsde haar stevig. 'Niet kijken, wat doe je hier ... dit mag je neit zien ... niet huilen ...' zei ze sussend. Zelf voelde ze zich ook hysterisch worden. Met haar vinger veegde ze de tranen weg van Renesmee's wang. 'Ze moeten stoppen, ik weet het.' mompelde ze. Ze wierp nog een blik op Edward's bebloede borst en op die van Jacob ... vreselijk. Ze sloot haar ogen teriwjl ze Renesmee nog steeds stevig vast had en concentreerde zich op hen. Ze mochten elkaar niet afmaken ... ze moesten stoppen, nu! 'Hou op!' zuchtte ze nog wanhopiger. Ze voelde de tranen ook komen en had zin om met Renesmee weg te gaan. In een waas zag ze weer de lichtgele gloed om Edward en Jacob heen, vreemd ... wat was dat ook alweer? Ze had het gezien toen ze met de Jonkies aan het vechten waren.

(als je het niet snapt, jullie zijn beide beschermd met zo'n krachtveld :'D Geen idee hoe dat in het laatste deel gaat eigenlijk .. -.-"
en .. Please ik lach me nog steeds kapot :'D)

Jacob stond nog eventjes op Edward voordat hij met zijn kop op de grond werd geknald. Hij gromde. 'Smerige bloedzuiger.' Bromde hij en probeerde overeind te komen, de beten brandden door zijn hele lichaam heen, hij voelde nu overal brand, niet dat dat hem weerhield van het vermoorden van die steen daar!
Jake keek eventjes naar Bella die doodsangsten uitstraalden. Toen richtte Jacob zich weer op Edward en rende op hem af, het ging wat moeizaam, zijn poot deed pijn door de beet die brandde als een arm in het vuur. Dat weerhield de kwade weerwolf niet meer, niets nog. Hij naderde Edward, greep zijn been vast en zwaaide hem een willekeurige kant op, het kon Jake niet schelen waar héen! Als hij maar pijn had. Toen hoorde Jacob een meisjes-stem gillen, die scheurde hem los uit een waanzin bui. Hij keek naar het meisje.. Renesmee. Jacob verstarde, hij werd stijf en bewoog niets meer, zijn ogen stonden gericht op Bella en Renesmee.

Edward's hart stond zowat stil toen hij de tranen in de ogen van Renesmee zag. Zijn woede veranderde gelijk in spijt. Hij keek naar zijn borstkast en zuchte even. "Sorry Renesmee"mompelde hij heel zachtjes naar haar toe. Hij keek dan naar Bella en zakte op dat moment neer van de pijn die hij had. Hij legde zijn handen op zijn borstkast en voelde het bloed stromen,dit was niet goed. Jacob had het waarschijnlijk erger. Maar de aanval die Jacob toen had gedaan,was veel te pijnlijk op het moment. Nu had Edward het zowat verpest bij Renesmee waarschijnlijk. Ook Bella stond nu bij Renesmee,hij liet zijn blik op de grond en bleef gewoon staren naar de grond. Als Jake nu nog zou aanvallen,allesins proberen,dan kon hij het wel schudden. En dan werd hij nog is lekker weg geslingerd ook. Hij lande krachtig op een steen die doormidden barsten,maar Edward had de fut niet meer om op te staan,nu had hij ook nog is meerdere schrammen op zijn rug. Hij was helemaal bebloed,maar Renesmee,hij had een fout begaan,een grote. Hij keek naar zijn been en wou dat hij er kon naar grijpen. Maar Edward voelde zich als verdoofd.

Ze keek naar haar moeder die haar omhelsde en haar vertelde niet te huilen. Ze mocht het niet zien van haar en dat wilde ze ook niet dus deed ze haar ogen dicht. Toen Bella sprak knikte ze. Nessie wilde ook dat zou op hielden met vechten. Het was nergens voor nodig en er kwamen alleen maar nare gevolgen van. Straks was de vriendschap tussen haar ouders en Jake helemaal verdwenen. Wat moest ze dan nog? Ze lette niet meer op de twee want elke blik op hun deed haar alleen maar pijn. En ze zouden niet stoppen, dat verwachtte ze niet. Het beeld van haar vader die weg werd geslingerd was even te veel voor haar. Toen ze Jake zag kijken gleden er nog een paar tranen over haar gezicht. Hoe kon hij dit doen? En hoe kon Edward dit doen?

Bella zuchtte en had geen enkel moment meer adem gehaald. Ze had Renesmee nog steeds stevig vast en luisterde toen naar de ijzige stilte die was onstaan. Ze snoof en keek kwaad richting Jacob en Edward. 'Dit is nog lang niet voorbij.' siste ze met gedempte stem. Ze wendde zich tot Nessie en tilde haar met gemak op, ze droeg haar net als toen ze nog klein was en keerde de twee jongens haar rug toe. Renesmee mocht hier niet langer blijven, niet als Edward en Jacob er beide nog zo afschuwelijk uitzagen. Ze spande haar spieren aan en drukte een kus op Renesmee's voorhoofd. 'Dit had je niet mogen zien, we gaan.' prevelde ze tegen haar. Zonder Jacob en Edward nog een blik waardig te keuren begon ze weg te lopen. Waar ze ooit zo bang voor was geweest is gebeurd. Renesmee had gezien wat ze zo graag wilde voorkomen .. Met trage passen begon ze weg te lopen met het inmiddels groter geworden meisje in haar armen.

Jacob keek naar Renesmee, toen naar Bella en tot slot naar Edward .. woede had hem opnieuw gecontroleerd .. weerwolf zijn was niet veilig voor Renesmee. Zeker niet, Jacob hoorde opnieuw stemmen in zijn hoofd, Quil. 'Klote voor je Jake ..' klonk het. Gevolgt door Embry. 'Shit Jacob .. Sam had je gewaarschuwd..' Klopt, dat had Sam gedaan. Maar Jake had niet geluisterd, nou, hier was je resultaat, een huilend meisje, een half-doode Edward en een overstuurde Bella. Jacob's kaken klemde zich opelkaar. 'Laat me met rust,' Gromde hij naar Embry en Quil. Hij wendde zijn blik naar de grond. Tuurlijk, Embry en Quil hadden het gehele spectakel door zijn ogen kunnen volgen, ze hadden zijn woede gehoord en meegemaakt .. alsof het al niet genoeg was .. Jacob draaide zich om, hij liep ene stukje weg, op naar Sam.

Edward voelde zich niet goed meer. Hij wou opstaan maar dat lukte hem niet meer. Hij zag het beeld van Renesmee nog steeds voor zich,een snijdende pijn in zijn hart als hij daaraan dacht. Hij wist nu dat ze weg waren,en ook hoorde hij Jacob gaan. Hij had alles in zijn gedachten gehoord. Hij sloeg hard met zijn vuist op de steen en weer brak die doormidden. Hij brulde het zowat uit van de pijn,waarschijnlijk was dit over het gehele bos te horen. Toen voelde hij twee sterke handen op zijn schouders en werd hij opgetild. "Dat was niet zo'n slimme zet broertje"zei Emmet en verdween richting het Cullen huis,met Edward op zijn rug.

Renesmee liet zich optillen door haar moeder zonder weerstand te bieden. Ze vond het niet erg te vertrekken. Ze wist waarom Bella niet wilde dat ze dat zou zien. Het was vreselijk om twee van je meest geliefde personen zo te zien strijden. Ze keek even naar haar moeder en daarna keek ze nog even naar de twee jongens. Haar blik raakte die van Jacob nog één enkele keer. Ze wist dat ze hem niet zo makkelijk meer zou zien. Na dit voorval zouden haar ouders er alles aan doen om haar weg te houden van hem. Dat deed haar verdriet. Alles wat er net was gebeurd was precies wat er gebeurde in haar ergste nachtmerries. Gelukkig was er niemand dood, maar het had niet lang meer geduurd voor dat wel was gebeurd. Toen ze al redelijk ver waren hoorde ze de schreeuw van haar vader. Het ging vast niet goed met hem.