Een ontmoeting met de onderbevelhebber van de Quileute roedel..

(En ook écht alleen Jake en Jane, het is al moeilijk zat om met jezelf te posten, later mogen Bella, Edward en Renesmee ook!)

Jane's valse grijns stond om haar gezicht heen geplakt, ze wou hem wel eens ontmoeten, de roestbruine wolf waarover Aro had gesproken. Volgens beweringen moest Jacob Black de onderbevelhebber van de plaatselijke Quileute roedel zijn. Jane keek rond, ze stond op het weiland, een plek waar weerwolven wel eens kwamen .. niet vaak maar toch. Ze zuchtte eventjes, die honden liet alleen maar langer op zich wachten als je een spoor had uitgezet. Als Jacob een beetje snel was moest hij hier binnen een mintuut of drie, vier zijn. Jane keek rond .. honden .. altijd te laten als je een valstrik op zette. Ze gromde en bereidde zich voort.

'Vieze vampierlucht.' Mompelde Jake, hij wist niet eens wat er komen ging. Hij gromde iets onverstaanbaars en volgde het spoor naar het weiland, daar stond er vast een want de geur werd sterker. Jacob's nekharen gingen overeind staan. Hij gromde wat en keek toen in de rode ogen van Jane. 'W-wat moet jij hier?' Vroeg Jake grommend en keek naar Jane. 'Hoor jij niet in Italië te zitten ofzo?' Vroeg hij met een dreigende ondertoon in zijn zware stem. De grote roestbruine wolf keek naar het vampiermeisje met de rode ogen. Hij moest opassen, volgens verhalen van Edward waren de Volturi machtige en dodelijke vampieren. Hij gromde nog wat en zette zich schrap.

Jane keek naar Jacob en gromde iets. 'Ik wist wel dat jullie stonken .. maar dit is ondragelijk, hoé kan jij dit volhouden?' Zei Jane lichtjes en trok haar t-shirtje over haar neus heen en bekeek de grote roestbruine wolf. 'Zo, zo, als we daar Jacob Black de overbevelhebber van de Quileute roedel niet hebben.' Zei Jane met een grote grijns op haar gezicht geplakt. Ze keek naar de grote wolf. 'Inderdaad, voor een hond weet je al aardig veel over de volturi,' Zei ze smalend en grijnsde. Jane's grijns zou voorlopig niet van haar gezich af gaan. 'Ik kom jou eventjes uitroeien, samen met de rest van jou stinkende honden vriendjes.' Zei Jane met een grijns.

Jacob gromde iets en wou deze stinkende bloedzuiger naar haar strot vliegen. Zijn kaak verstrakte. 'Ik ben wel wat gewend. ' Zei hij met waterige grijns en keek Jane aan. 'Aha, dan kun je beginnen bij mijn vriend Embry, als het goed is heb je al het een en ander over hem gehoord.' Zei hij met ene strak gezich. Er was geen emotie af te lezen. Jake keek naar Jane. 'Hoe wou jij een roedel van ongeveer vijf volwássen weerwolven uitroeien.' Gromde hij naar haar en keek haar strak aan. Ze ging zo een aanval zetten, dat kon hij zien aan haar houding. Jake trok de lucht niet langer en sprong op Jane af die in een handige beweging op de grond lag.

Jane kneep haar ogen tot spleetjes terwijl ze Jacob bekeek. Ze gromde eventjes. 'Mooi voor jou, ik hoop dat je ook een aardige hoeveelheid pijn kan hebben.' Grijnsde ze donker naar hem en keek eventjes naar de grote roestbruine wolf. 'Eitje ik doe gew-' Jane kon haar zin niet af maken. Jacob sprong boven op haar. Ze keek de wolf in zijn bruine ogen aan. Ze grijnsde. 'Pijn.' Zei ze zachtjes. Jacob zou zo wel spartelend van haar afrollen, deze gave was een van de mooisten die Aro ooit had gezien zij het altijd. Jane had het ook op Edward mogen uitoefenen.

Jacob stond nog eventjes op Jane. Toen ze alleen het woordje pijn zei moest hij eventjes lachen .. maar het lachen verging Jake toen een heftig pijn begon, de grote wolf rolde van Jane af en lag wild spartelend op de grond. Hij piepte en had veel pijn. 'Ver-domme.' Schold Jake, hij hield het niet meer .. deze pijn was overdragelijk. Het leek wel een heuse marteling .. en dat nog wel van z'n stink vleermuis.

Jane grijnsde donker toen Jacob van haar afrolde en op de grond verging van de pijn, ze hield haar blik op hem gevestigd en grijnsde steeds breeder naarmate hij meer pijn leed. 'Kijk hond, dit noemen ze nou leed-vermaak.' Zei ze met een grijnsje en gaf Jacob een schop. Als Jane nú zou wegkijken was het afgelopen met de marteling, maar nee, dat zou ze niet doen. Het was veel te leuk om naar een enorme spartelende wolf te kijken. Ze grijnsde nog steeds even donker en keek eventjes naar zijn ogen, ze zag ze draaien in zijn oogkas, hét teken dat hij bijna dood ging. Jane keek nog eventjes naar Jake, toen trok een geluid haar aandacht. Jane draaide zich om en keek naar geluid, ze wist dat Jake's pijn nu afnam .. maar die bleef nog wel eventjes op de grond liggen. Was dat misschien Edward die haar had gevonden, ze keek eventjes achter om naar de nog spartelende Jake en trapte hem tegen zijn ribben aan. Toen richtte ze zich op de omgeving om zich heen, wie wás daar?

Jacob lag nog steeds te creperen, de pijn was níet te houden. Toen Jane weg keek van een geluid was Jacob blij dat hij nog leefde. Jacob heeg wat uit, toen hij nóg een trap kreeg, hij kromp ineen en had eventjes moeite met ademhalen. Jacob keek naar naar Jane die een wazige vlek was. Hij gromde nog wat .. toen zakte Jake weg. Hij was bewusteloos geraakt door de pijn die net contineu door zijn lichaam schoot. Een verslagen wolvenjank klonk nog toen Jake wegzakte.

Sam was niet ver van Jacob verwijdert. Hij wist wat Embry gedaan had bij Bella en dat kon niet. Toen hij gejank hoorde was hij meteen het bos ingesneld. En daar trof hij Jacob en een of andere vampier aan. Hij gromde luid en snelde op Jacob af. "Heb je niets beters te doen"zei hij fel tegen haar en keek even naar Jacob. Sam wist met wie hij te maken had,van Carlisle. Met wie hij de laatste tijd wel beter overeen kwam dan normaal.

Renesmee wist niet meer wat ze moest doen. Met de leden van de Volturi hier was het nergens meer veilig. Iedereen van wie ze hield liep gevaar en ze wist dat het op vechten uit zou komen. Stiekem was ze Jake gevolgd toen hij naar Jane toe ging. Wel bewaarde ze een grote afstand. Toen ze aan kwam zag ze nog niet hoe Jake op de grond lag en de ergste pijn leed die je, je kon voorstellen. Het was een akelig gezicht. Toen Jane weg keek zag ze dat het op hield. Ze moest iets doen, want het leek alsof ze hem aan het vermoorden was. Ze stapte uit de bosjes en siste gevaarlijk. Alleen vampiers konden zulke geluiden maken. Ze keek fel naar Jane met haar bruine ogen. Ze zou haar wel eens laten zien waarom ze een half vampier was en wat dat inhield. Snel liep ze dichterbij. Toen verscheen ook een andere weerwolf. Als ze de beschrijving van Jake volgde dan was dit Sam. Het was maar goed dat ze niet alleen was.

Jane grijnsde toen ze achterom keek en een zwarte wolf zag. Ze grijnsde donker. 'Sam, alfa van de Quileute roedel, als ik het goed heb.' Zei ze met een nog steeds even donkere grijns. Jane keek eventjes naar Renesmee. 'Ah, Renesmee.' Zei ze met een grijnsje. Toen keek Jane naan Sam. 'Jij wilt zeker ook eventjes wat pijn lijden hé?' Vroeg ze met een grijnsje. Jane rekte zich uit. 'Dit is nog maar het begin ..' Zei ze tegne hem. 'Maarja' klonk haar zoete stem 'mijn werk zit er voor nu op!' Zei ze nog even luchtig. 'Een goede dag.' Zei ze toen ietjes meer kortaf en keek naar de drie en knikte. Toen verdween ze weer. Even makkelijk als ze was gekomen.

Sam wou haar achterna gaan maar iets hield hem dan weer tegen. Hij gromde binnenmonds en keek even naar Jacob. Toe richte hij zijn blik weer op Renesmee. "Jij moet Renesmee zijn,bekoester jij je maar om Jacob,ik kijk wel uit of er een van die bloe... Vampieren komt"zei hij tegen haar. Hij bleef in zijn wolven vorm,en de blik in zijn ogen voorspelde niet veel goeds voor wie hier dan ook kwam.

Renesmee luisterde naar Jane haar woorden. Ze wilde haar pijn doen, haar de grond in drukken voor wat ze had gedaan met Jake, maar Jane was te snel verdwenen. Aan de andere kant was dat goed, want nu kon Renesmee zich bekommeren om Jake die nog steeds op de grond lag. Sam zei wat tegen haar en ze knikte. Ze draaide zich naar Jake toe en rende tot naast hem, waar ze neerknielde en aan zijn grote lichaam schudde. 'Jake je moet wakker worden!' riep ze en keek of hij nog leefde. Hij ademde nog en zijn hart klopte, maar hij deed niets.

Jacob's ogen gingen langzaam open, en toen snel weer dicht, zijn ogen moesten aan het licht wennen. Hij kwam in een schok overeind en keek Renesmee aan. 'Renesmee ..' Zei hij zachtjes. Jacob snoof en begon weer te trillen. 'Waar is die bloedzuiger.' Gromde hij en keek rond, hij zag Sam staan. Jacob beet op zijn lip. 'Wáar is ze!' Gromde hij nog harder. Jacob keek Renesmee aan. 'Kom je mee? Ik moet iets overleggen .. Paul gaat het niet leuk vinden.' Zei hij toen. 'Sámm!' Riep Jake naar hem. 'Zou de rest, we hebben iets te doen.' zei hij toen met een valse grijns.

Sam keek hem aan en snoof even. Hij knikte naar Renesmee. "Ze is weg,net als Aro,ze hebben Forks verlaten"zei hij tegen hem. Sam schudde zijn zwarte vacht uit en liep een eind verder weg. Wat had hij nu weer te zeggen tegen hem. En waarom zou Paul het niet goed vinden. Ach,hij hoorde het wel. Maar zou hij ook toestemmen. "Vaarwel Renesmee,hoewel ik weet dat we elkaar nog gaan treffen. Het is voor Jacob maar wees welkom bij ons"zei hij tegen haar.