Embry?! Melden bij kassa Jake, nu!

Jacob liep langs de rivier .. een vage weeïge zoete lucht hong er .. vampierlucht. Jake gromde, hij had te horen gekregen wat Embry had geflikt, idioot dat hij er rond liep. Jake dacht aan de koevoet, die zou hij niet nodig hebben, hij zou die stinkwolf met blote handen wel tegen de grond drukken en persoonlijk z'n nek om draaien! Er trok een rilling over Jake's rug .. 'Kalm aan ..' Mopelde hij tegen zichzelf. Zijn handen trilde. 'EMBRY?!' Schreeuwde Jake zó hard dat hij het wel móest horen, hij moest boeten, en hoe .. Bella aanvallen idoot dat hij er rond liep. Jacob's ademhaling ging iets moeizamer, maar toch .. Embry moest zich nu melden bij kassa Jake voor een flink pak slaag!

(Moehaha, Gemeen hé? Wordt vervolgd (6))

Op een sukkel drafje kwam Embry uit het bos gerend en begon lopend naar de rivier te gaan. Hij was nog lichtelijk in shock; 'Het was goed ... ze zal hem nooit meer pijn kunnen doen.' mompelde hij zachtjes. Hij wist zelf heel goed dat dat niet waar was. Hij had haar in het huis gezien ... ze was in een soort van coma geraakt ... Het leek of ze sliep, maar hij wist wel beter over vampiers. Hij keek naar Jacob die trillend op hem stond te wachten en liet zijn ogen op de grond rustten. Eenmaal bij zijn onderbevelhebber aangekomen haalde hij diep adem. 'Het spijt me Jake ... ik kon niet aanzien hoeveel pijn ze je deed.' murmelde hij zacht.

Jake zag Embry aankomen. 'Verdomme Embry .. hoe kon je het doen .. als je had opgelet ..' Jake sloeg zijn ogen tegen de grond. 'Dít is een grotere klap voor me dan wat Bella in totaal bij me heeft aangedaan!' Gromde hij. Jake keek Embry aan. 'Ik wist niet dat vrienden soms zo .. debiel kunnen doen, Em. Dit is écht niet normaal, ik heb nu echt de neiging je gewoon je nek om te draaien!' Brulde Jake naar hem, hij gooide zijn armen in de lucht. Een rilling trok over zijn rug heen. Hij moest moeite doen om 'normaal' te blijven.

Embry schrok niet van Jacob's uitbarsting. 'Ik wilde je beschermen, ik heb gezien wat die bloedzuiger met je doet. Ik krijg het niet meer uit m'n kop! Allemaal doordat jij steeds aan haar denkt!' siste hij boos. Hij sloeg zijn armen over elkaar en een rilling ging door hem heen, het was voor hem al net zo moeilijk. 'Ze ligt in coma ..' herhaalde hij. 'Eigenlijk had ik mezelf helemaal niet meer in de hand en wilde ik haar vermoorden.' dacht hij erachteraan. Hij perste zijn lippen tot een streep en snoof. 'Je zou bij moeten zijn ... je hebt geen last meer van haar.' zei hij.

Jacob keek naar Embry, hij luisterde. 'Ín wattes?' Gromde hij, een siddering trok door zijn hele lijf. 'Cómá?!' Hij sprak het woord uitgerekt en lang uit. Jake gromde en keek Embry aan. 'Wát heb je gédaan idioot!' Siste hij. Jake kon niet meer, er trok een tweede rilling door zijn lijf en een scheurdend geluid klonk, zijn korte broek scheurde in stukjes en hij gromde dreigend naar Embry. 'Dít kán je niet maken.' Grauwde hij. Hij drukte Embry tegen de grond. 'Je bént echt .. arg!' Jake gromde en sprong van Embry af.

Embry wist dat hij het te bond had gemaakt en viel met een harde smak op de grond toen Jake op hem af sprong. Hij liet een grom horen en scheurde uit zijn kleren. Er was een grote slanke wolf tevoorschijn gekomen die Jacob-wolf woest van zichzelf afbeukte en laag gromde. 'Ik wilde alleen maar helpen.' dacht hij wanhopig. Hij bleef stil zitten en bereidde zich voor op Jacob die weer op hem af zou komen. 'Ik wilde haar niet persé doden.' dacht hij weer wanhopig naar zijn vriend.

'Gewéldig! Je bent een géweldige hulp, Em.' Gromde Jake die hem aanstaarde. 'Hoe kón je alles wat mij ooit lief is geweest, buiten jullie, van me afnemen?! Hoé Embry, hoe?!' Gromde Jake tegen Embry en keek hem aan, tranen glinsterde in zijn ogenhoeken. Jake keek weer naar de grond, waar een traan opviel die een natte plek op de grond maakte. Zijn lijf schokte. 'Hoe..' Zei hij zachtjes, mompeldend.

Embry liet zijn oren plat tegen zijn kop zakken en jankte zacht. 'Ik had mezelf niet in de hand. Het spijt me echt Jake.' meldde hij zacht. Toen hij Jacob zag huilen vond hij de kalmte om weer terug te veranderen. Hij was weer in zijn mensen-vorm en bleef twijfelend staan. 'Wat kan ik nu nog doen? Geef me maar straf ofzo. Stuur me weg. Verban me.' mompelde hij tegen de grond. Hij kneep zijn ogen stijf dicht en wachtte op een aanval van Jacob, hij had het verprutst, Sam zei het al. 'Verdomme.' snoof hij.

'Ach Em, dat mag ik niet ..' Zei hij tegen hem en draaide zich om. 'Zie je Em, ik ga naar Bells, kijken hoe het ervoor staat. En geloof me, dit was nóg niks.' Zei hij kalm en rustig en schudde licht zijn kop. De enorme bruine wolf verdween tussen de bomen, nog vóor Embry antwoordt kon geven aan Jake.

Embry vloekte en liet zichzelf op de grond zakken. 'Dat geloof ik graag.' antwoordde hij formeel. Hij snoof en rilde weer over zijn lichaam. 'Wat ben ik weer een stomme sukkel. En dan te bedenken dat ik alleen wilde helpen.' snoof hij. Hij liep met laag hangende schouders weg.