Een wandeling

Bella glimlachte en liet haar hoofd op zijn onderbuik rusten. 'Ik ben blij dat ik je nu niet meer laat lijden, dat je niet telkens de drang voelt om mij te vermoorden.' zuchtte ze tevreden. Ze dacht aan haar mensen leven, ze had afscheid van iedereen moeten nemen ... maar ze had er wel iets voor gekregen wat haar onzettend veel dierbaar was, Edward. Ze begon te gniffelen en keek omhoog naar het bloedmooie gezicht van Edward, zijn kaak glinsterde verleidelijk. Ze hees zichzelf naast Edward in het licht en naam zijn vingers in haar handen waar ze mee begon te spelen. 'Wat zal Renesmee wel niet denken als ze ons zo ziet?! Jacob vond ons ookal te klef.' zei ze lachend.

Edward keek rustig voor zich uit en glimlachte even. "Nou dan moeten we maar zien dat ze ons zo niet ziet"zei hij tegen haar en draaide zijn hoofd naar haar. Jacob,ooit zou hij zijn excuses wel is moeten gaan aanbieden,maar nu was zijn top prioriteit Bella. Wat bijna altijd al zo was. Maar hij moest zijn aandacht steeds meer gaan verdelen,aangezien Renesmee al aardig snel groeide,had ook zij wel aandacht nodig. "Jacob denk altijd dat wij te klef zijn"zei hij met een grijns tegen haar.

Bella maakte een knorrig geluid, 'Tsja, jij kan het weten, jij kan in zijn hoofd wroeten.' zei ze lachend. Ze ging rechtop zitten en klopte wat zand van haar broek af. 'Laat ze er maar aan wennen.' merkte ze droog op. Ze trok Edward' hoofd op haar schoot en aaide over zijn bronzen haren. 'Voel je je al wat beter? Hoe is het met je wonden?' vroeg ze bedachtzaam. Ze trok aan zijn shirt waardoor de hechtingen zichtbaar kwamen. Bella verstrakte onder Edward en volgde met vinger de hechtingen. 'Het spijt me ... ik had moeten ingrijpen.' zei ze met gebroken stem. Ze gaf hem een tedere kus op zijn voorhoofd en ging weer met haar vinger over de hechting, dit mocht nooit zijn gebeurd. De snee was veel dieper dan ze had gedacht.

Edward keek haar aan en grijnsde even. Toen lag ze met zijn hoofd op haar schouders. En hij voelde haar vingers over de hechtingen gaan. "Met mijn wonden,de pijn is nog vers,maar die trekt al langzaam weg"zei hij tegen haar en even sloot hij zijn ogen. "Nee Bella,jij moest niet ingrijpen,dan was dit met jou gebeurd. De wonden helen na een tijd wel,maar nooit zou ik het over mij hart krijgen,als jou of Renesmee wat gebeurt. Dus daarom grijp nooit in bij een gevecht tussen mij en Jacob,of eender wie"zei hij zachtjes tegen haar.

Bella voelde de tranen prikken, 'Dit had jou nooit mogen overkomen.' zuchtte ze. Ze trok zijn shirt wat hoger en ontdekte verder geen wonden. 'Ze zijn diep.' merkte ze zacht op. Ze werd half verblind door zijn glinsterende borst toen de zon erop scheen. Snel trok ze zijn shirt naar beneden en nestelde zich tegen hem aan. 'Heb ik je net pijn gedaan? Toen ik zo wild was? Sorry ... ik wist niet dat het handeltje gehecht was.' zei ze mompelend. Ze slikte een brok in haar keel weg en sloot haar ogen terwijl ze zon hun gezicht verwarmde.

Edward keek naar Bella en streek zachtjes over haar armen. Hij zuchte even. "Bella jij kan me maar op een manier pijn doen,en die ken je"zei hij zachtjes tegen haar. Hij sloeg zijn armen m haar heen en sloot zijn ogen. "Ookal doe je me pijn,ik leef met de pijn in mijn hart als ik jou triest zie"zei hij. Hij rukte haar een kus op haar wang en keek dan even naar de grond. Toen probeerde hij in haar ogen te kijken.