Wat heb ik gedaan?

Embry was naar de weilanden gerend en was in zijn wolf-vorm gebleven. Hij had de beelden van Bella doorgekregen van Sam en kromp iedere keer weer ineklaar als hij het beeld weer voor zich haalde. Hij begon zacht te jammeren en te janken en begroef zijn kop terwijl warme zonnenstralen zijn vacht verwarmde. 'Wat ben ik weer een sukkel.' snoof hij. 'Ik meot weg ... ik kan niet langer bij de roedel blijven ...' zei hij wanhopig. Hij sloot zijn ogen en maakte zich weer klein.

Jacob was ook aan het rondlopen, z'n gedachten waren afgedwaald toen hij de beelden van Sam had bekeken, hij was woedend toen hij het had gezien, hij had met bomen willen gooien als hij daar genoeg kracht voor zou hebben. Toen trok de dunne grijze wolf zijn aandacht, een siddering schoot door zijn lichaam. 'Embry ..' Siste Jake en keek recht tegen de rug van grijze wolf aan.

Embry had de voetstappen van Jacob al gehoord en raakte lichtelijk in paniek toen hij Jacob zijn naam hoorde uitspreken. Met een wild gebaar draaide hij zich om naar Jacob en liet zijn kop laag hangen, 'Sorry sorry sorry sorry sorry sorry sorry.' dacht hij hard. Hij liet zich weer op de grond zakken en begroef zijn kop tussen zijn voorpoten. 'Maak me maar af.' dacht hij weer hard naar Jacob. Hij keek verwilderd op en gromde laag.

Jacob keek hem aan, een twee de rilling trok over z'n rug heen. Jake gromde laag. Hij rende met een enorme vaart op Embry af en pakte de wolf in z'n nekvel, hij tilde de wolf op en smeet hem een stuk weg, terwijl Embry vloog klonk er een scheurend geluid.. Jake veranderde ook. Hij gromde laag naar Embry en zijn nek haar stond recht overeind.

Embry werd naar achter geworpen door een directe aanval van Jacob en knalde tegen een grote dikke boom aan. Hij viel met een smak op de grond en snoof terwijl hij zich zo goed mogelijk herstelde. 'FIjn dat we nu kunnen praten.' merkte hij boos op. Hij hield zijn kaken op elkaar en bleef suf voor de boom staan. Hij besloot dat hij alles toch al verpest had en sprong naar Jacob toe, hij beukte hem moeizaam weg en viel zelf ook languit op de grond .. nooit gedacht dat hij tégen Jacob zou vechten.

Jacob gromde laag en keek Embry aan die terug kwam. 'Praat niet ..' Zei hij tegen hem. 'Ik heb gezien wat je hebt gedaan, idioot, je spoort niet!' Gromde hij naar Embry, een leege koude blik vulde zijn ogen en keken Embry aan die hem opzij beukte. 'Vechten is niet je sterkste punt hé Em?' Zei hij, bij het woord 'sterkste' pakte hij Embry op aan z'n borstkas op en gooide hem opnieuw een stuk weg.

Embry snoof, 'Nooit geweest ... dat weet je donders goed.' snauwde hij in gedachte. Hij werd van de grond geveegt en weer door de lucht geslingerd. Met een knal kwam hij weer op de grond terecht en stond wankelend op, hij was echt neit goed in vechten. Hij liet een bulderende grom horen en sprong op Jacob's rug, hij nam zijn vriend mee in zijn val en liet hem dit keer met een krachtige zwaai door de lucht slingeren. 'Ze had het verdiend.' snoof hij.

Jacob keek hem een en nam diep adem. 'Altijd geweten dat je een watje was, zelf vóor je naar Sam toe kroop op je blote knietjes.' Gromde Jake en keek hem gevaarlijk aan, hij trok z'n lip op naar Embry en bromde wat. Embry kwam razendsnel op hem af - iets wat normaal was bij z'n dunne wolf - en sprong op Jake's rug, hij werd meegenomen in zijn val en Jacob schuurde een stuk over de grond heen. Jacob stond, Embry's woorden bereikte zijn oren. 'Wát zeg jij?!' Gromde hij - Jake schreeuwde het bijna - Jake sprong krachtig naar Embry en duwde het gevaarte om zodat Jake boven op z'n midderif stond. 'Wát! Zeg jij over Bella!' Gromde hij naar hem en liet zijn tanden hoordbaar op elkaar klappen. Hij draaide Embry een stuk op en ging met al z'n gewicht op z'n linkerpoot staan, een lichte krak was te horen, Jake grijnsde. Dit was een heerlijk gevoel wat nu door hem heen gierde.

Een harde, kille, frusterende, verdrietige huil was te horen over het weiland. Embry was zwaar verwond door Jacob en bleef maar janken. Hij probeerde onder hem uit te kruipen en de pijn van zijn poot schoot steeds door zijn hele lichaam. Hij had de krcht niet meer om verder te vechten ... Jacob was te sterk voor hem. Voordat hij er erg in had was hij weer in zijn mensen vorm en keek naar zijn been, hij zat veels te scheef om hem goed te keuren. 'Aaaaaaaaargh!' riep hij terwijl hij zich probeerde op te heisen aan een steen maar zakte weer inelkaar op de grond. Hij was al net zo verminkt als Bella. Het beeld van haar shcoot door zijn hoofd en hij voelde weer een pijn steek. 'Ik heb het verdiend.' zuchtte hij tegen zichzelf terwijl hij probeerde zo min mogelijk te trillen. Vechten kon hij nie tmeer met zijn egbroken poot-been.

Jacob keek naar Embry, in een vlaag kon hij alles weer herinneren. Hij keek verschrikt naar Embry en stapte wat achteruit .. 'Em .. gaat het?' Vroeg Jake die z'n scheve been bekeek. Hij legde zijn oren plat in z'n nek en gromde .. waarom had hij Embry's been gebroken! Zo erg was het toch niet .. Jake keek nog een keer naar Embry en rende toen een stuk naarachtern, hij wou niet dat Embry hem zou vermoorden, even later verdween de grote bruine wolf tussen de bomen, hij zou Embry never nooit mere onder ogen kunnen komen .. evenals Sam .. hij kon het niet maken dat hij Embry had verwond.

Embry keek naar zijn scheve been en toen naar Jacob die wegliep .. waarom zou híj weggaan? Als hij nu nog een keer sloeg was hijzelf dood. Embry keek Jacob na enn probeerde geluid uit zijn keel te persen. 'Jake .. je had gelijk!' piepte hij moeizaam. Hij probeerde weerovereind te komen maar viel weer op de grond. 'Auw!' gromde hij boos. Hij liet zijn hoofd in zijn handen zakken en beet op zijn lip, 'Wat een kl'ote zooi!' schreeuwde hij terwijl hij over zijn been wreef, hoe kreeg hij dit goed? 'Watje.' ging het door zijn hoofd ... Tsja .. hij had het echt wel verdiend. Jacob hoefde niet bang te zijn .. Sam zou er niets van te wten komen ... als het lukte .. Hij dacht er verder inet over na.