Even schuilen

Bella was met Renesmee naar de watervallen gerend. Het was gaan stormen en als ze niet oppaste gleed Nessie zomaar uit haar armen. Met haar haar door de war stapte ze de grot binnen die een vreemde warme gloed had. Ze legde Renesmee tegen een steen aan en verdween weer naar buiten, ze kwam even later binnen met twee grote bladeren die nog een beetje nat waren van de regen. Met een ijverig gezicht zette ze de bladeren op de grote stenen die in de grot stonden en knikte tevrede, een glimlach kon er nu echt niet vanaf. Bella ging bij Renesmee zitten en trok het meisje beschermend tegen zich aan. 'Nessie, gaat het een beetje?' vroeg ze met trillende stem. Ze probeerde haar stem niet te laten trillen maar het was erg moeilijk nadat ze twee bebloede lichamen had gezien. Zachtjes aaide ze over de bruine haren van Renesmee heen en liet haar hoofd op die van haar zakken. 'Sorry dat je dát hebt moeten zien.' prevelde ze tegen haar achterhoofd aan. Ze drukte Renesmee nog meer tegen zich aan en sloot haar ogen, het was verschrikkelijk, hoe kon zo'n arm kind als Nessie dit ooit vergeten?

Renesmee was heel de weg stil geweest. Ze had zich af zitten vragen waar haar moeder haar naar toe bracht, maar liet die vraag uiteindelijk open. Ze zag vanzelf dat ze naar een grot gingen om erin te schuilen voor de regen. Haar moeder zette haar eerst neer en kwam daarna terug om haar tegen zich aan te drukken. 'Ik weet het mam. Het is niet jou schuld. Ik wil niet dat ze vechten. Waarom doen ze dat toch? Jij vecht ook niet met Jake? Ik krijg hem zeker niet snel meer te zien he. Hij vind ook dat hij te gevaarlijk voor me is' zei ze op droevige toon. Ze keek haar moeder aan met haar bruine ogen en verwachtte eerlijk antwoord van haar. Het was vreselijk om te moeten toegeven dat de vriendschap, als die er nog een beetje aanwezig was geweest, nu verpest was. Ze hadden elkaar aangevallen alsof ze elkaar wilde vermoorden. 'Het komt toch wel goed? Met beide?' zei ze daarna zacht om weer even naar Bella te kijken.

Bella zuchtte en streelde over Nessie's arm terwijl ze nadacht, ze kon nu beter eerlijk zijn. 'Renesmee, ik was hier zo bang voor, jij mocht dit absoluut nooit zien. Ik heb inderdaad nooit met Jake gevochten ... al heb ik hem aan zijn staart naar de dierenarts gesleept en hem ooit een klap gegeven .. maar dat was vriendelijk. Ik ben wel boos op hem geworden.' zei ze bedachtzaam. 'Papa ... vind het nogal moeilijk. Ik trouwens ook. Jacob is hartstikke lief, hij vond het moeilijk toen ... toen papa mij had gebeten.' perste ze eruit. Ze haalde voor het eerst weer eens adem en staarde naar de grond naast zich. 'Jacob ... kán gevaarlijk zijn, hij is het niet altijd. Je moet hem niet boos maken ... niet gefrusteerd maken. Hij is eigenlijk de beste. Net als Edward.' mompelde ze. Na deze woorden begon ze zelf ook na te denken over wat er was gebeurd, ze bekeek het vanuit beide kanten en zuchtte opgelaten. 'Het komt wel goed. Je vader kennende en Jacob ... Binnen de korste keren staan ze weer bekvechtend tegenover elkaar.' zei ze met een schampere glimlach. Ze bleef naar de grond staren en dacht aan de bebloedde jongens. Het was gewoon triest.

Ze knikte bij de eerste woorden. Logisch dat Bella daar bang voor was geweest. het had elk moment kunnen gebeuren. Toen ze over de dierenarts begon lachte Renesmee even ondanks haar verdriet. 'Dat heb ik gehoord ja' zei ze glimlachend tegen Bella, maar haar glimlach verdween al snel in het niets. Toen ze begon over het bijten van haar moeder keek ze haar aan. 'Maar anders was jij dood, door mij, en dan had hij het ook niet leuk gevonden' zei ze zacht tegen haar moeder. Bij haar laatste woorden keek ze haar even aan. 'Ik denk het niet. Ik heb zo'n gevoel dat het heel lang gaat duren voor wel elkaar weer zien, jacob dan' zei ze eerlijk tegen haar moeder. Daarna keek ze even naar de grot en naar de regen buiten. Ze zouden hier wel even zitten.

Bella gaf Renesmee nog een kus op haar wang. 'Ik zou het niet erg vinden om te sterven als ik jou zo leven zou bieden.' zei ze bedachtzaam. Ze grijnsde dom en aaide over Renesmee's haren. 'Ik zou het liefst niet willen dat je Jacob nog zag. Dat is beter voor hem ... en voor jou. Ik vind het veels te erg als jou iets zou overkomen. Maar, ik weet ergens dat wij jou niet echt kunnen tegenhouden.' zei ze met dichtgeknepen stem. Een ruige wind waaide door de bomen, er viel er zelfs een om. 'Het is vreemd warm hier ... best wel gezellig. Je vraagt je natuurlijk af waarom ik je niet naar huis bracht hé. Ik denk niet dat het handig is om daar met je vader te zijn nu.' zei ze lachend. Ze klopte wat zand van haar kleren en ging met haar hand door het fijne zand naast zich op de grond. 'Het belangrijkste vind ik dus dat jij veilig en gelukkig bent.' besloot ze haar verhaal te eindigen. Met een tevreden gezicht keek ze naar de muur tegenover hen en grijnsde omdat ze aan de dierenarts meost denken. 'Ik wou dat ik het had opgenomen Nessie, die dierenarts schrok zich dood toen ik daar aankwam met Jacob als wolf. En dan die assistentes.' zei ze lachend.

Ze keek naar haar moeder. Het was echt moeder taal die ze uit zat te kramen. Renesmee schudde haar hoofd even en keek haar aan. Ze luisterde naar de woorden die haar pijn deden. Haar ouders waren zo bang dat haar iets overkwam en dat was ook wel wat ouders deden, maar Bella gaf het al toe, Renesmee was niet te stoppen als het om Jake ging. Zelf had ze daar niet echt voor gekozen, maar ze zou het waarschijnlijk toch doen als ze de keus nu had. 'Ja dat is waar mam, maar leg dat maar eens uit aan papa' zei ze tegen haar moeder. Haar vader was veel erger, zeker nu hij met Jake had gevochten. De woorden waren nog even serieus voor Bella naar een ander onderwerp over stapte wat hen allebei aan het lachen zou krijgen. Ze knikte, dat had ze graag willen zien.

Bella stond op en liep naar de ingang van de grot, de wind blies meteen een aantal bladeren tegen haar hoofd aan. Ze stapte de grot weer binnen en veegde de bladeren van haar gezicht. 'Jakkes, het regent echt heel erg.' zei ze peinzend. Ze dacht aan Jacob en Edward en zag opnieuw het vreselijke beeld voor zich. 'Wat papa nu denkt kan me even niets schelen nu. Hij is ouder dan Jake, hij had beter moeten weten ... maar Jake had ook weg moeten gaan. Hij was zo dom om te blijven.' zei ze mompelend. Ze ging voor Renesmee zitten en glimlachte vaagjes terwijl ze haar hand pakte. 'Wil je alsjeblieft beloven dat je nooit iets gevaarlijks doet? Dat ik me nooit zorgen om je hoef te maken en altijd het gevoel kan hebben dat je ongedeerd bent?' vroeg ze zacht. Ze sloot haar ogen en opende ze langzaam. 'Eigenlijk .. vind ik het wel gezellig om hier alleen met jou te zijn. Ik hou het wel vol. Ik was je telkens kwijt... nu kan ik je lekker niet meer uit het oog verliezen.' zei ze plagend.

Alice was door Esmé gestuurd om Bella en Renesmee uiteindelijk toch te gaan halen. Ze sprong handig van boom in boom en kwam al snel uit bij de grot. Ze bleef bij de ingang staan en keek naar de twee meisjes die op de grond zaten en met elkaar praatte. 'Bella, stuur me alsjeblieft niet weg.' flusiterde ze. Ze stapte op haar 'zus' af en ging naast haar op de grond zitten. 'Renesmee ... haai, lang neit meer gezien. Alles goed?' vroeg ze twijfelend. Ze had de boze blik al in Bella's ogen gezien, dit zou helemaal niet makkelijk worden. Ze hield haar adem in toen ze aanstalte maakte om te gaan beginnen maar hield meteen in toen ze zag dat Bella bijna aan het huilen was. 'Het spijt me zo van wat er is gebeurd in het bos. Ik had het niet kunnen voorkomen. Ik kan die wolven niet zien. Ik zag het niet eens aankomen.' zei ze aarzelend. Ze stak haar hand uit naar Renesmee en gaf haar snel een kusje op haar wang. 'Het spijt me ook voor jou. Ik ... ik weet hoe belangrijk het was dat je het niet zag. Ik .. ik wou dat ik iets had kunnen doen.' zei ze.

Bella wilde net wat zeggen teon ze een tenger gestalte de grot in zag komen. Ze schrok lichtelijk toen ze zag dat het Alice was. Ze was dol op haar zus ... maar nu kon ze beter al het contact even vermijden. Toen Alice begon te praten voelde ze zich op een of andere manier erg schuldig. 'Alice, doe niet zo gek. Ik stuur je niet weg. En niemand kon wat doen aan dat gevecht. Behalve Jake en Edward zelf.' zei ze droogjes. Ze richtte zich op Alice terwijl ze met haar handen nog een paar keer door het fijne zand heen ging. 'Waarom ben je heir Alice? Vast niet voor de gezelligheid.' zei ze nuchter. Ze trok haar knieën op en hield haar kaken strak op elkaar. Het stormde en Alice was hier, dat klopte niet. Als ze maar niet over Edward zou beginnen. Het was nog veels te vers, ze zou spontaan gaan gillen.

Alice keek hulpeloos om zich heen toen Bella vroeg waarvoor ze heir was. 'Nou .. erhm... Ik kwam vraegn of je mee naar huis kwam? Edward ... Hij doet nogal vreemd. Hij veranderd, het gaat steeds slechter. Esmé wilt je ook weer eens zien.' zei ze. Het laatst was half waar, maar ze moest Bella overhalen om te komen. 'Bell, al is het maar voor een paar minuutjes, kun je Edward heel even gerust komen stllen. Ik heb het gevoel dat hij domme dingen gaat doen. Hij vindt het heel erg dat jullie dat gevecht hadden moeten zien.' vervolgde ze. Ze wist neits meer om te bedenken en stond op terwijl ze afwachtend naar beneden keek. 'Renesmee hoeft niet mee, alleen jij, je kunt dan meteen weer terug gaan voor haar. Het is voor een goed doel.' zei ze twijfelend. Hoe kon ze haar verder nog over halen? Ze had alles gedaan wat ze kon. Rustig trok ze haar jas weer aan en liep naar de ingang van de grot en staarde afwachtend naar buiten.

Bella aarzelde, Alice zag er zo wanhpig uit. Als ze niet mee ging zou ze haar ook behoorlijk kwetsen. Ze stond wankelend op en strekte haar benen snel, daarna hurkte ze bij Renesmee neer. 'Nessie, ik ga heel eventjes met Alice mee, ik ben over 5 minuutjes terug.' fluisterde ze met hese stem. Ze gaf haar nog een aai over haar hoofd en liep toen achter Alice aan die bij de ingang was blijven staan. 'Nou, lekker. Ik heb geen jas bij me.' merkte ze droogjes op terwijl ze naar de storm buiten staarde die niet ophield. 'Ik hoop dat we snel terug zijn.' zei ze met een zucht terwijl ze de regen instapte en vrijwel meteen werd weggewaait. 'Alice, ga jij maar voor hoor, ik kan de weg echt niet vinden in deze orkaan.' zei ze met een flauwe glimlach. Ze klampte zich vast aan de boom voor de ingang en bleef naar het ruige water staren datover de rand heen klotste.

Ze keek haar moeder aan. 'Dat gaat moeilijk worden als half vampier, met jullie als ouders' zei ze tegen haar moeder. Ze keek opzei toen Alice aan kwam lopen. Ze knikte naar haar toe ze begon te spreken. Ze luisterde naar haar woorden en schrok toen ze vertelde dat haar vader raar aan het doen was. Hij mocht inderdaad geen domme dingen gaan doen. Het was nog erger toen haar moeder zei dat ze even weg ging en dat ze hier alleen moest blijven wachten. 'Ok' zei ze iet wat kortaf. Daarna ging ze zitten op een kleine platte rots. Ze zuchtte. Ze moest ook altijd wachten en rustig ergens blijven tot dat het gevaar geweken was.

Alice keek beschaamd naar Renesmee die in de grot moest blijven. 'Sorry Nessie, als dit alles voorbij is gaan we iets leuks doen. Goed?' vroeg ze aarzelend. Ze glimlachte nog een laatste keer naar haar en volgde Bella naar buiten, ze moest lachen toen ze haar om een boom heen zag staan, nog even en ze zou wegwaaien. Ze grijnsde en liep snel naar haar toe, met een handige zwaai stonden ze beide in de grote boom. Ze had al door de storm gelopen dus het was best gemakkelijk nu. Ze trok Bella achter zich aan mee naar het huis, ze zag de kleren van haar zus nu helemaal donker kleuren en haar lichaam was goed te zien onder haar doorweekte kleren. 'En jij gaat ook eerst andere kleren aandoen thuis. En dingen meenemen voor Renesmee.' zei ze kort. Snel verdwenen ze uit het zicht, om later weer terug te keren.

-------paar minuutjes later
Bella kwam de grot weer ingelopen met haar gezicht paniekerig. Ze had een dikke jas voor Renesmee meegenomen, ze moesten terug naar het huis. 'Nessie, we moeten terug. Het gaat neit goed met papa. Hij doet heel vreemd, hij is iets van plan.' zei ze terwijl ze naar adem hapte. Ze trok zelf snel haar natte kleren uit en wringde zichzelf in haar droge warme kleren, haar huid was dan wel ijskoud, gevoel had ze wel! Ze liep snel naar de platte steen waar Renesmee op zat. 'Ik moest zeggen dat het hem heel erg spijt. Hij vind het net zo erg als ... We moeten opschieten. Er is iets goed mis.' zei ze paniekeriger. Ze wilde Renesmee niet meer van streek maken maar ze had besloten alleen nog maar de waarheid te spreken. Ze dacht aan de tocht door de storm die eraan zat te komen en rilde. Handig hield ze de dikke jas aan Renesmee voor.

Ze schrok van de woorden die haar moeder uitsprak. Ze klonk heel erg paniekerig en bang. Renesmee besloot dus maar goed mee te werken en stond snel op om de jas aan te doen die Bella haar voorhield. 'Waar wachten we nog op' zei ze hees tegen Bella en keek haar aan terwijl ze een paar stappen richting de uitgang van de grot deed. Het was nog steeds aan het stormen buiten en de regen zou hun helemaal nat maken, maar ze moesten haar vader helpen om hier weer bovenop te komen.

Bella knikte alleen maar naar Renesmee en stapte achter haar aan naar buiten. De wind sloeg meteen in haar gezicht. 'Rot storm ook.' snoof ze. Ze nam Renesmee bij haar hand en besloot dezelfde weg te nemen als Alice had gedaan. Met niet al teveel moeite lukte het Renesmee naast haar in de boom te krijgen. 'Alice, hou hem alsjeblieft in de gaten.' dacht ze wanhopig. Ze hoopte dat ze niet te laat waren. De nacht was roetzwart en van overal hoorde je vreemde dieren gekke geluiden maken. Je kon nauwelijks onderscheiden of het een vogel was of iets anders. Ze nam Renesmee voorzichtig mee en wierp nog een laatste blik op de grot die ze achterlieten, die kon ze vaker gebruiken.