Jacob?

Renesmee moest snel zijn. Ze was nu al 5 maanden en een hele bloed gegroeid. Meer dan een normaal kind. Ze kon nu lopen en wilde heel graag uit gaan vinden wat er buiten was, maar er was iets wat voor ging. Ze wilde, nee moest naar Jacob. Hij was zo vriendelijk geweest toen ze hem de laatste keer had gezien en ze wilde graag met hem gaan spelen. Van hem mocht ze vast meer als van haar ouders. Heel snel en handig kroop Renesmee uit haar box. Ze had alle krachten die een vampier ook had, alleen was haar huid warm en haar hart klopte. Ze dwong zichzelf ergens anders aan te denken zodat Edward niet wist dat ze weg was. Snel rende ze uit het huis. Het verbaasde haar hoe snel het ging. Ze kon lopen en wat rennen maar niet te veel en te ver. Pas ver in het bos durfde ze even te stoppen om rond te kijken. Het zou wel weer even duren voor haar ouders erachter kwamen. Met haar bruine ogen keek ze naar de bomen en volgde ze een beekje dat er doorheen liep. Ze glimlachte, het was mooi in het bos. Nu wilde ze Jacob. Ze keek rond, hij zou haar zelf wel vinden, ze hoefde hem niet te roepen.

Een grote enorme bruine wolf kwam aan rennen, hem was het kleine meisje nog niet opgevallen. Maar Jacob's gevoel zei tegen hem dat hij hier heen moest. Toen zag hij een klein meisje wat heel bekend rook. Toen hij langzaam dichterbij stapte kon hij alles goed ruiken, haar geur .. Renesmee! 'Renesmee?' Zei Jacob stomverbaasd. Ze was niet zo heel oud, hoe kon ze hier komen? Jake keek naar het kleine meisje en duwde zijn warme neus tegen haar wang aan. Hij zakte door zijn poten en grijnsde eventjes. Hij bleef liggen, kijkend wat het kleine dochtertje van Bella zou doen. Had ze alle 'handigheid' van Bella overgenomen?

Renesmee keek naar de wolf die verscheen. Ze wist dat het Jacob was, haar ouders hadden het over een weerwolf gehad. Ze voelde zijn warmte, glimlachte en knikte. Ze keek naar hoe hij ging liggen en ging zelf op een steen zitten. Daarna stak ze haar hand uit om die in zijn bruine vacht legde. Zachtjes kroelde ze door zijn vacht. Jacob was nu nog als een grote broer voor haar, dat zou later wel gaan veranderen.

Jacob grijnsde en duwde zijn neus tegen Renesmee haar neus aan. Hij grijnsde. 'Renesmee..' Zei hij zachtjes tegen haar. Wat was ze groot geworden! Een volwassen meisje leek ze nu al, ongeloofelijk! Jacob rekte zich uit en bleek gewoon liggen, hij staarde naar het kleine meisje wat door zijn vacht heen aaide. Het zag er lief uit.. 'Nooit verwacht dat je zo snel naar mij toe zou gaan.' Zei hij met een grijnsde en veranderde snel. Jake keek naar het kleine meisje. 'Maar je weet dat je ouders het niet goed vinden,' Zei Jake toen, ietje strenger maar niet gemeen of kwaad.

Ze voelde de wolven neus, hij was nat. Ze giechelde even. Toen hij haar naam zei glimlachte ze. 'Jacob' zei ze tegen hem. Ze bleef zijn vacht aaien en keek even naar de lucht boven hen. Het was een mooie dag vandaag. Het bos leek een stuk minder eng en dreigend. Ze luisterde naar zijn woorden en zuchtte even. 'Ik weet het, maar mijn ouders moeten stoppen met blind zijn' zei ze tegen Jake. Ze moesten het maar leren begrijpen. HEt kon gewoon niet anders. Renesmee hoorde bij Jake en dat kon niemand veranderen. Zo hoorde inprenting. Als ze haar zouden halen dan zou ze zo snel mogelijk weer ontsnappen. Ze hield van haar ouders, maar ze hoefde haar niet voor alles te beschermen. En als Jake zijn woede even liet gaan, dan kon Renesmee wel ontsnappen met haar snelheid en kracht die ze van haar vader had.

Jacob keek naar Renesmee. 'Ik weet het ook,' Zei hij tegen haar. Jacob grijnsde eventjes. 'Ik ga het nog met je vader over hebben, maak je geen zorgen..' Zei Jacob kalm. Hij veranderde weer in de gewone jongen met het ontblote bovenlijf en de korten broek. Hij keek Renesmee aan. 'Maar toch, ik snap niet waar al die ophef voor is, Edward zegt dat ik mijn beheersing verlies bij jou.. maar het is juist tegenover gesteld.' Zei Jacob rustig tegen Renesmee.

Ze keek toen hoe hij weer in een jongen veranderde en glimlachte. Ze wist dat hij met haar vader zou gaan praten. Dat zou wel wat vaker dan één keer worden. 'Doe je wel voorzichtig?' zei ze smekend tegen hem. Haar vader was misschien bang dat haar iets overkwam, maar hij zou er geen probleem mee hebben Jake te verwonden. 'Hij is gewoon bang. Hij wil me niet verliezen. Samen met Bella ben ik alles voor hem en ik ben iets unieks, mij verliezen is iets verliezen dat hij nooit terug kan krijgen' zei ze eerlijk tegen Jake.

'Klopt.. ben ik helemaal mee eens, maar hij moet je toch ooit loslaten, Renesmee.' Zei hij tegen haar en grijnsde eventjes. Hij aaide Renesmee over haar haren heen. Jacob rekte zich uit. 'Mijn roedel, Sam, Quil .. ze weten nog van niets.' Zei Jacob tegen haar. 'Hoewel mijn gedachte soms voor zich spreken.' Grijnsde hij naar haar. 'Je vindt het toch niet erg hé? Je zult Sam ooit ontmoeten en ik weet dat het een enge gozer is,' Heel even klonk de stem van Sam door 'Pas je op je woorden Jake!' Klonk Sam's stem. 'Maar toch, je vindt het toch niet erg dat je straks met weerwolven moet samen leven?' Zei hij.

'Ja ze moeten me ooit loslaten. En dat zullen ze wel doen denk ik' zei Renesmee tegen hem. Ze glimlachte en luisterde naar zijn nieuwe woorden. 'Ik heb geen problemen met wolven, het zijn mooie, fascinerende en interessante dieren' zei ze lachend tegen hem. Ze had niets tegen wolven, ze hield er meer van. En ze zou de rest kunnen bijhouden. Vampiers en weerwolven waren aan elkaar gewaagd en omdat ze alle dingen kon die vampiers ook konden was ze snel genoeg om hem bij te kunnen houden.

Jacob grijnsde breed. 'Haha, ja, Edward krijgt het zwaar als jij gaat puberen, héel zwaar.' Grijnsde hij. 'Billy vind mij al erg.' Gapte hij naar Renesmee. Hij keek naar de grond. 'Weetje Renesmee, je zou het eigenlijk helemaal niet willen om met mij ingeprent te zijn, denk ik dan, het brengt je alleen maar verder in gevaar!' Zei hij tegen haar en keek weer serieus. 'Ik bedoel, als ik maar éen keer te kwaad wordt, om wat voor reden dan ook, kan het slecht aflopen, voor beide van ons. Ik moet zeggen, Bella heeft haar hand al een keer bijná gebroken door mij te slaan, maar ik bedoel, je zag op de trouwerij wat er gebreurde met me, alléen al van vampier lucht..' Jake's stem kwam eruit als gepiep, hij wou dit lieve meisje geen kwaad laten zien of doen ..

Bij zijn woorden lachte ze even. Het idee dat ze lastig zou zijn in plaats van altijd lief en braaf zag ze wel zitten. Ze moest toch eens leren voor zichzelf op te komen. Als dat moest met behulp van puber hormonen dan moest het maar. 'Volgens mij bén jij erg!' zei ze lachend tegen hem, maar die lach was snel verdwenen met wat hij daarna zei. 'Ik in gevaar? Ik kan best wel wat weerstand bieden en jij bent gewoon de allerbeste' zei ze tegen hem terwijl hij even gestopt was met praten. Ze schudde haar hoofd toen hij zijn laatste woord had gesproken. 'Jake toch' zei ze plagend. Ze ging staan en pakte een grote tak. Ze was misschien nog niet zo sterk als ze later zou zijn, maar ze hield het gevaarte vast met een hand. 'Wil je hem op mijn vinger zien zweven?' vroeg ze aan hem terwijl ze hem doordringend aan keek met haar bruine ogen. Als Jake haar iets aan wilde doen zou ze hem afweren, zo goed als ze kon. Vampiers stonden niet machteloos tegen een weerwolf en zij ook niet.

'Nou nou, het kleine meisje krijgt praatjes zie ik?' Zei Jacob tegen Renesmee. Hij glimlachte. 'Ik weet niet hoe goed ik mezelf in bedwang kan houden, je hebt het gezien op de bruiloft..' Zuchtte hij. Jacob was geflipt door de vele vampieren die op de bruiloft waren, het waren er te veel. Hij keek naar de tak. 'Óp jou vinger?' Vroeg hij ongelovig. Dat kon z'n klein meisje van pas een paar maanden toch niet? Of wel?

Ze lachte weer naar hem om zijn opmerking. 'Ik heb het gezien, maar ik ben toch niet een hele boel vampieren, en je viel me niet aan ofzo' zei ze tegen hem terwijl ze hem weer iets serieuzer aan keek. Toen hij naar de tak keek glimlachte ze weer even. 'Ja op mijn vinger' zei ze vrolijk. Bij die woorden schoof ze de tak op haar wijsvinger en bleef hem balancerend in de lucht houden zonder erg veel kracht uit te oefenen. 'Ik ben een vampier, met een kloppend hart en die dingen die daarbij horen' zei ze tegen hem.

'Aha, toch blijf ik het raar vinden.' Zei hij tegen haar en grijnsde eventjes. 'ik bedoel, hoe kan het komen dat jij menselijk en vampier dingen bezit? Ik heb zoiets nog nooit gehoord.' Zei Jacob. Bij Renesmee kon hij zich rustig voelen, normaal, kalm. Zoiets zou Sam niet kunnen verbieden, Jacob wás nooit rustig bij de roedel. Hij keek naar de tak. 'Je bent een waar wonderkind Renesmee,' Zei hij tegen haar en grijnsde.

Renesmee luisterde weer naar hem en liet de tak los. 'Ik weet het niet. Zelfs mijn ouders weten niet wat het is. Mijn moeder was nog mens, dus dat moet het zijn, maar de rest is een raadsel voor ons allemaal. Ik denk dat niemand het weet' zei ze tegen hem en ging weer zitten op de steen waar ze eerst had gezeten.

'Jaa,' Zei Jacob tegen haar. Hij dacht aan de ontmoeting met Bella bij de kliffen. Ze was kwaad geworden. 'Ik weet zeker dat je moeder je gaat verbieden naar mij toe te komen, maar luister naar haar, mijn roedelleider, Sam, hij verbied het mij ook.' zei hij tegen haar en keek weer serieus. 'Luister naar Bella, ze kan koppig als wat zijn, en geloof me, dat was ze vroeger ook al, maar luister alsjeblieft Renesmee. Ik kan je verwonden, pijn doen, je zelfs vermoorden als ik maar een beetje té kwaad wordt.' Zei hij tegen haar.

Ze zuchtte nadat hij alles had uitgesproken. Als hij het zei moest ze het wel doen. 'Ik zal luisteren, maar je gaat toch niet zomaar weg? Ik bedoel, je kan toch niet zomaar weg lopen?' vroeg ze aan hem. Als hij opeens weg zou zijn zou dat haar breken. Het was niet eerlijk als er zoiets gebeurde. Het kon niet zijn dat hij weg kon lopen, het was toch iets waar je niet voor weg kon lopen?

'Ik loop niet weg, maar ik weet wel wat Bella gaat zeggen, nou ja .. ze is voorspelbaar. Maar ik bedoel, ze gaat mij vast verbieden, dat je niet meer naar me toe mag enz..' Zei hij tegen het kleine meisje. Hij staarde naar de grond. 'Ik weet niet wat Bella opeens heeft, ik weet wel dat Sam er mee te maken heeft.' Gromde hij. Jake's handen trilde.

Ze luisterde naar hem. 'Maar ze kan me toch niet verbieden naar jou toe te gaan. Ik bedoel veel kan ik er niet aan doen, maar je bent zo aardig en eigenlijk de enige waarmee ik gewoon kan spelen zonder dat er de hele tijd word gevraagd of ik niet gevaarlijke dingen zal doen' zei ze eerlijk tegen hem. Haar ouders waren zo bezorgd. Oke, zo hoorde ouders te zijn, maar een kind hoort zich daar weer aan te ergeren.

Jacob aaide Renesmee over haar hoofd heen. 'Haha, ik weet het. Dat heb ik ook wel eens met Billy, het ene moment kan ik goed met hem opschieten en het andere moment kan ik hem wel afknallen naar de maan ofzo..' Zei Jacob met een grijnsde. Bella ging het verbieden, Jacob wist het zeker. Hij grijnsde.

Ze lachte met hem mee over zijn woorden over Billy, maar was daarna weer serieus. 'Ze gaat het me verbieden he?, mijn moeder bedoel ik. Ik wist het al toen ik hier heen ging. Ik mag hier niet zijn. Ik ben gewoon weg gelopen. Ze zullen er wel achter komen vroeg of laat. Mijn vader, of mijn moeder. En dan mag ik nooit meer alleen op stap' zei ze tegen hem. Het zou wel waar zijn wat ze dacht. Haar vader zou bezorgd zijn en haar moeder ook. Helemaal boos, dat ze alleen weg was gegaan, om een weerwolf op te zoeken. Kon het nog erger!

Jacob grijnsde. 'Je hebt gelijk, dit kan een test zijn voor mij, tijd om iets te proberen!' Zei Jacob en stond op. Hij klopte zich af. 'Ga zo op mijn rug zitten.' Zei Jacob. 'Ik breng je thuis.' Zei hij tegen haar en grijnsde. Een scheur klonk, Jacob's kleren scheurde en er stond nu een enorme roestbruine wolf. Hij boog door zijn poten heen. Als Renesmee zich maar goed vast hield. 'Klim erop en hou je goed vast!' Zei hij tegen haar en grijnsde.

Renesmee keek hem aan en wist meteen wat hij van plan was. Ze aarzelde even, maar niet omdat ze bang was. Zouden haar ouders niet heel boos worden? Juist omdat Jake haar zelf thuisbracht. Ze schudde die gedachte snel weg toen ze de wolf voor zich zag staan. Zo'n ritje liet ze niet links liggen. Meteen zette ze een stap naar voren en klom op de grote wolf. Ze greep zich vast aan zijn vacht en hield hem stevig vast. Ze wilde hem geen pijn doen dus ze zette geen kracht. 'Ik zit goed' zei ze tegen hem als teken dat ze konden gaan.

'Oké!' Zei Jacob en begon eerst een stukje te lopen. 'Ben je er klaar voor?' Riep hij naar achter. Hij wachtte niet op een antwoord en rende door, hij probeerde struiken en laaghangende takken te vermijden. Jacob moest uitkijken nu het kleine meisje op z'n rug zat. Hij keek rond, waar was het Cullen-huis ookal weer? Oh ja! Jacob draaide een stukje en rende richting het huis van de Cullens.

(Ik post nu bij hét Cullen huis =3)

Renesmee knikte. 'Ja' zei ze vrolijk tegen hem. Ze verheugde zich op de rit. Haar hart maakte een sprongetje toen hij begon te rennen. Ze greep zich voorzichtig iets steviger vast en keek hoe de bomen langs hun heen flitste. Vampiers en weerwolven konden zo snel rennen en nergens tegen aan botsen door hun goede zicht. Voor een mens was alles een grote waas om hun heen geworden, maar voor Jake en Renesmee was alles nog haarscherp te zien. Ze genoot met volle teugen van de rit, en eigenlijk wilde ze nooit meer thuis komen.